U jesen 1934. godine kralj Jugoslavije Aleksandar I Karađorđević, imao je punih 46 godina i 20 godina vladarskog staža (od 1914. kao prestolonaslednik, od 1918. kao regent i od 1921. godine kao kralj). Bio je oženjen Marijom, kćerkom rumunskog kralja Ferdinanda I Hoencolerna i kraljice Marije, kćerke ruskog cara Aleksandra II, odnosno unukom engleske kraljice Viktorije. Kao prijestolonasljednik i vrhovni komandant Srpske vojske u Prvom svetskom ratu stekao je ugled dobrog ratnika i nadarenog vojskovođe.

Novostvorena državna zajednica iz 1918. godine (do 1929. godine Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, poslije Kraljevina Jugoslavija) bila je zemlja velikih razlika i suprotnosti – nacionalnih, verskih, političkih, ekonomskih, klasnih i kulturnih, što je bila posljedica viševjekovnih istorijskih okolnosti, prije svega posebnosti razvoja, ali i uticaja stranih faktora. Čvrsto opredjeljen za očuvanje jedinstvene države, Aleksandar je imao protiv sebe mnogo protivnika, pa je zbog političkog bezizlaza, iz koga građanske stranke nisu imale rešenje, u periodu od 1929. do 1931. sprovodio diktaturu.

S obzirom na prilike i kretanja u svijetu, pre svega na stupanje fašizma na međunarodnu scenu, Aleksandar nastoji da političkim manevrima očuva mir i stabilnost zemlje. Pristupanjem Maloj Antanti (vojni savez Jugoslavije, Čehoslovačke i Rumunije) on želi da uspostavi branu revizionističkoj politici poraženih država iz Prvog svetskog rata, prije svega Austriji, Mađarskoj i Bugarskoj, koje, ohrabrene Hitlerovom politikom, traže izmjenu Pariskog ugovora o miru (1919), navodno zbog gubitka teritorija na kojima žive njihovi sunarodnici.

Lični uticaj Aleksandra ogleda se i u stvaranju Balkanskog sporazuma potpisanog u Atini 9. februara 1934. godine između Jugoslavije, Grčke, Turske i Rumunije, kojim ove države "garantuju uzajamno bezbjednost svojih balkanskih granica". 

Da bi učvrstio uspostavljene odbrambene saveze, Aleksandar putuje u Francusku, od koje očekuje i pomoć i zaštitu. Odlučuje se da na put krene brodom, da bi na tlo zemlje saveznice iz prethodnog rata stupio u Marseju, kako bi se i na taj način zahvalio gradu koji je prihvatio ranjene srpske vojnike i izbjeglice iz prethodnog rata. Susret sa predsednikom Republike Francuske bio je predviđen u Parizu.

Krajem avgusta 1934. godine, na poziv Anta Pavelića, vođa VMRO-a Vančo Mihajlov je doputovao u Rim kako bi se dogovorili detalje oko izvršenja atentata na kralja Aleksandra. Odlučeno je da se atentat izvrši u Francuskoj jer se već znao program Aleksandrove predstojeće posjete. Pavelić i Mihajlov su se dogovorili da pripreme više grupa radi izvođenja atentata. Prva grupa trebalo je da izvrši atentat po kraljevom dolasku u Marsej, druga grupa trebalo je da izvrši atentat bombom u slučaju da prva grupa ne uspije. Treća grupa je bila spremna da izvrši atentat u Parizu.

Marsejska avenija Canabiere, koja vodi od luke do zgrade prefekture, gde je predviđen zvanični prijem, bila je prepuna razdraganog sveta. Tačno u 16 sati začula se iz obližnje Stare luke počasna topovska paljba koja je označila dolazak jugoslovenskog razarača "Dubrovnik". Masu ljudi na prepunim trotoarima odvaja od kolovoza "živa ograda" od policajaca, ali je već u tom trenutku jasno da je špalir proređen i da nije u stanju da kontroliše publiku. Ceremonija stupanja jugoslovenskog kralja na francusko tlo bila je kratka, pa je već posle nekoliko minuta svečana povorka automobila, koju prate konjanici, na početku Avenije Canabiere.

Na zadnjem sjedištu luksuznog automobila, koji se kreće veoma sporo, sjede kralj Aleksandar i njegov domaćin u Marseju, francuski ministar inostranih poslova Louis Barthou. Iznenada iz gomile na trotoaru iskače čovjek, u momentu odbacuje buket cvijeća u kojem je skrivao revolver, i vičući na francuskom "Živio kralj", prolazi kroz prorijeđen kordon policajaca, skače na bočnu papučicu automobila i ispaljuje više hitaca u pravcu kralja, ministra Barthoua i generala Georgesa, koji je sjedio na pomoćnom sjedištu. Dok atentator puca, vozač se okreće i pokušava da prekine njegovu ubilačku namjeru, jedan potpukovnik, koji je najbliži događaju, okreće konja i sabljom dva puta udara ubicu. Padajući na kolovoz ubica i dalje puca na policajce i svet duž trotoara, ali i sam biva upucan od policije.

Jugoslovenski kralj Aleksandar I Karađorđević preminuo je od zadobijenih rana u zgradi marsejske prefekture nešto prije 17:00 sati. Zbog neadekvatne prve pomoći (gubitak krvi), četrdesetak minuta kasnije preminuo je i ministar Barthou, dok se general Georges, poslije adekvatne ljekarske pomoći i njege, oporavio.

Atentator Černozemski je od zadobijenih rana ubrzo preminuo u jednoj kancelariji francuske službe bezbjednosti. Saučesnike atentata Miju Kralja, Ivana Rajića i Zvonimira Pospišila francuski sud je osudio na doživotnu robiju, a organizatora Antu Pavelića u odsustvu na smrtnu kaznu. Nakon što je bio na čelu zloglasne Nezavisne Države Hrvatske. Umro je naprasno u Španiji 1959. godine. I drugi organizator marsejskog atentata Vančo Mihajlov umakao je licu pravde. U toku Drugog svjetskog rata uživao je Pavelićevo gostoprimstvo u Zagrebu. Umro je 1990. godine.