Izlagao je u svim svjetskim metropolama, od Londona i Madrida, preko New Yorka i Moskve, do Jakarte i New Delhija, a u enciklopedijama je uvršten među najveće neoklasiciste svijeta. Proglašen je počasnim članom Ruske akademije umjetnosti, a ciklusima “Sarajevske hronike”, “Put u Skender-Vakuf”, “Srebrenica” i “Otomanske kronike” oduševio je likovne kritičare.

Glavni junak naše današnje priče je veliki Mersad Berber, bh. slikar koji je za života podjednako uzdizan u zvijezde i osporavan.

Oni koji su mu se divili, isticali su njegovu tehničku virtuoznost, snažnu imaginativnost, bogatu simboliku i autohtonost. Sam je isticao da je inspiraciju crpio iz “mističnog svijeta Bosne, njene otomanske prošlosti i tragičnog usuda njenih ljudi“; osporavatelji su, pak, njegova djela nazivali kičem, a njega “Tuđmanovim čovjekom” te se grubo rugali popularnosti.

Primarno je bio grafičar, ali je malo koji posao odbijao. Kad god bi neki važan Sarajlija objavio knjigu, njega bi zvao da je vizuelno oplemeni.

Tako je bilo i kad su “Indexi” objavljivali album prvjenac, bio je tu da naslika omot; njegova slika, zlatom obrubljen portret obožavane supruge Ade, krasila je naslovne stranice čitanki i udžbenika; portretirao je Tita i Krležu, radio pozorišne scenografije, plakate za Kusturicine filmove.

Rođen je 31. decembra 1940. u Bosanskom Petrovcu, a odrastao je u Banjoj Luci. Otac je u centru grada imao ženski frizerski salon i svirao je violinu, a majka je bila jedna od najvećih tkalja Bosne i osoba koja je Mersadu ulila ljubav prema koloritu. Već kao osnovnoškolac oduševio je nastavnike svojim crtežima i karikaturama, a u gimnaziji je skoro nastradao zbog satiričkog članka koji je proglašen trockističkim. “Priveli su me na policiju i izbacili iz škole tako da sam četvrti razred morao polagati privatno“, govorio je velikan.

„U Zagrebu sam položio prijemni ispit na Arhitektonskom fakultetu i neko vrijeme proveo u "Studentskom listu" crtajući karikature. Potom  sam otišao u Ljubljanu na tada čuvenu Akademiju likovnih umjetnosti i završio slikarstvo u klasi profesora Maksima Sedeja. Nakon što sam se vratio u Sarajevo, radio sam na Likovnoj akademiji sve do osamdesetih“, pričao je.

Početkom devedesetih, preselio se u Zagreb, a stanovao je u Bosanskoj ulici.

Veliki umjetnik je možda otišao iz Bosne, ali Bosna nikad nije otišla iz njega. Preminuo je 7. oktobra 2012. godine u Zagrebu.

(SB)