Ministarstvo spoljnih poslova Srbije 22. marta 2007. obavijestilo je Haški tribunal da Bezbednosno-informativna agencija (nasljednik Državne bezbednosti) nema personalni dosje Vasilija Mijovića, jer on nikada nije bio u radnom odnosu u RDB MUP-a Republike Srbije, niti je bio angažiran na bilo koji drugi način. Patrola policije u Beogradu je po dojavi o pucnjavi 15. decembra 1996. godine izašla na lice mjesta gdje su zatekli Vasilija Mitrovića. Prilikom uzimanja ličnih podataka policajci su u izvještaju, uz ostalo, naveli: “…zaposlen u MUP-u Republike Srbije II odjeljenje Službe državne bezbednosti kod Jovice Stanišića, poseduje službenu legitimaciju MUP-a Srbije broj 23232 izdata 21.7.1992.” Mijović im je dao Stanišićev broj telefona, a pokazao im je i pušku iz koje je pucao, tvrdeći da je trofejna i da je dobio na poklon za hrabrost lično od Stanišića, otkriva novinarka Dženana Karup Druško. 

Haški tužitelj je emitirao snimak strijeljanja šest srebreničkih Muslimana u Trnovu koje su počinili pripadnici Škorpina. Stoparić je izjavio da su Škorpioni upućeni u Trnovo krajem juna 1995. i kako je tada čuo, “tamo su već bili Simatović Frenki i Radojica Božović”, kao i “sve jedinice Službe državne bezbednosti iz Srbije i Republike Srpske”. “Naš glavni komandant bio je Vaso Mijović”, izjavio je Stoparić.

Tokom suđenja Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću, jedan od svjedoka je bio Goran Stoparić, bivši pripadnik jedinice Škorpioni. Stoparić je potvrdio navode iz optužnice da su Škorpioni bili pod kontrolom Službe državne bezbednosti Srbije čiji je šef tada bio Stanišić, a glavni operativac Simatović. 

Svjedok je ispričao da je Jedinica početkom 1995. u operaciji Pauk djelovala kao podrška autonomiji Fikreta Abdića u Velikoj Kladuši tokom sukoba njegovih snaga s vlastima u Sarajevu: “Nama Škorpionima je tada zapovjedao Milorad Ulemek Legija. Dolazio je svaka dva-tri dana i govorio nam šta da radimo”.

Stoparić je izjavio i da se Ulemek redovno sastajao sa Simatovićem, koji je bio ili u Beogradu ili u Velikoj Kladuši.

Tužitelj je tokom suđenja emitirao snimak strijeljanja šest srebreničkih Muslimana u Trnovu koje su počinili pripadnici Škorpina. Stoparić je izjavio da su Škorpioni upućeni u Trnovo krajem juna 1995. i kako je tada čuo, “tamo su već bili Simatović Frenki i Radojica Božović”, kao i “sve jedinice Službe državne bezbednosti iz Srbije i Republike Srpske”. “Naš glavni komandant bio je Vaso Mijović”, izjavio je Stoparić.

Među brojnim dokazima, tužitelj je priložio i izvještaj koji je Mijović, krajem oktobra 1995. uputio beogradskoj centrali Službe državne bezbednosti Srbije.

Tokom svjedočenja Stoparić je ispričao da su sa Škorpionima na sarajevskom ratištu bili i drugi “sateliti SDB-a Srbije”, jedinice Kajman i Plavi, a Simatović je “zapovjedao zajedničkom komandom jedinica policije i SDB-a koja je bila smještena na Jahorini”.

Svedok RFJ-165 je kao maloljetni Srbin iz Doboja bio pripadnik Crvenih beretki. On je u svom svjedočenju rekao da je naređenje za protjerivanje Muslimana dao komandant te jedinice Radojica Božović. Na snimku smotre veterana Crvenih beretki iz 1997. godine, koji su haški tužitelji uvrstili u dokaze, Božović je kao pukovnik Jedinice za specijalne operacije SDB-a Srbije bio predstavljen tadašnjem predsjedniku Srbije Slobodanu Miloševiću, koji mu je rekao: “Zdravo, Božoviću, čitao sam tvoje izveštaje.”

Međutim, i pored brojnih dokaza i iskaza svjedoka, sve vrijeme trajanja suđenja iz Beograda su se služili raznim podvalama i lažima kako bi dokazali da Ulemek, Božović i Mijović nisu bili pripadnici Službe bezbednosti Srbije. Tako Ministarstvo spoljnih poslova Republike Srbije 22. marta 2007. godine obavještava Haški tribunal, odgovarajući na zahtjev Tužiteljstva ICTY-a, da je od Bezbednosno-informativne agencije (nasljednik Državne bezbednosti Srbije) dobilo odgovor da ne raspolažu personalnim dosjeima Radojice Božovića i Vasilija Mijovića, jer “oni nikada nisu bili u radnom odnosu u RDB MUP-a Republike Srbije, niti u BIA-i, kao i da nisu bili angažovani po osnovu ugovora o delu i ugovora o privremenim i povremenim poslovima”. A navedeno je i da nikada nisu bili ni u rezervnom sastavu RDB-a.

Da se radi o najobičnijoj podvali srbijanskih vlasti koje se nisu ustezale ni od bezočnog laganja potvrđuje dokument MUP-a od 15. decembra 1996. godine, odnosno izvještaj policajaca koji su po pozivu zbog pucnjave otišli na lice mjesta gdje im je Svetlana Mijović rekla da je pucao njen muž Vasilije Mijović jer slave odlazak sina u vojsku. Prilikom uzimanja ličnih podataka policajci su u izvještaju, uz ostalo, naveli: “…zaposlen u MUP-u Republike Srbije II odjeljenje Službe državne bezbednosti kod Jovice Stanišića, poseduje službenu legitimaciju MUP-a Srbije broj 23232 izdata 21.7.1992.” Mijović im je dao Stanišićev broj telefona, a pokazao im je i pušku iz koje je pucao, tvrdeći da je trofejna i da je dobio na poklon za hrabrost lično od Stanišića. No, puška mu je ipak oduzeta, uz potvrdu.

Pomoćnik načelnika RDB-a Franko Simatović je načelniku UZSK uputio 8. februara 1997. dopis u kome decidno navodi: “Obzirom da je oružje vlasništvo RDB molimo da nam isto predate.” Dva dana kasnije puška je predate Simatoviću.

Nešto slično se desilo ranije u Crnoj Gori kada je policija Mijoviću oduzela pištolj nakon čega je MUP, Resor državne bezbednosti 4. januara 1994. potvrdio da je “Vasilije Mijović pripadnik Jedinice za ATD Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije”, te da mu se vrati pištolj koji Mijović “formalno duži” a koji je “vlasništvo Jedinice za ATD MUP Republike Srbije”.

Među dokumentima koje je u dokaze priložilo Haško tužiteljstvo je i Pregled isplaćenih dnevnica PJM u skladu s odlukom Predsedništva SR Srbije za akcije 1993. godine. Na prvom mjestu je ime Radojice Božovića, slijede: Miodrag Lazić, Gavra Malivuk, Siniša Novaković, Dragoljub Isailović, Ratko Šalipur…

U maju 2007. još jedna laž, Srbija izvještava haškog tužitelja da u Ministarstvu unutrašnjih poslova ne postoji personalni dosje Milorada Ulemeka, kao ni dosjei Stanča Jovanovića, Petra Stupara i Nenada Cukića.

Među važnijim dokazima Tužiteljstva je kaseta sa snimkom postrojavanja veterana Jedinice za specijalne operacije Državne bezbednosti Republike Srbije. Postrojavanje je izvršeno u Kuli u Beogradu 4. maja 1997. godine, a raport je Jovici Stanišiću u ime veterana podnio pukovnik Žika Ivanović.

Odjeljenje za kontraobavještajne, obavještajne i bezbednosne poslove RDB-a provelo je internu istragu oko toga ko sve posjeduje kasetu sa snimkom postrojavanja i o tome je 5. juna 1997. sačinilo izvještaj u kome se navodi da je postrojavanje kamerom snimao Aleksandar Ćetković, pomoćnik glavnog i odgovornog urednika informativnog programa RTS-a. Od Ćetkovića su kasetu tražili veteran Nikola Lončar i Vasilije Mijović.

Prema strogo povjerljivom dokumentu “bezbednosnih organa” Srbije od 28. augusta 1991. označenom i kao vojna tajna za kapetana Dragana koji je angažiran na obuci specijalne jedinice MUP-a SAO Krajine navodi se da je “blisko vezan za nekolicinu organa MUP-a Srbije koji su angažovani na istom zadatku (Simatović Franko zvani Frenki, Filipović Dragoljub zvani Fićo, inspektori SJB MUP-a Srbije i dr. I ova grupa kao i kapetan Dragan imala je plasirane legende u vezi ličnog identiteta), upućivala je da se radi o organu ili licu angažovanom za račun MUP Srbije”.

Kapetan Dragan je identificiran kao Daniel Snedden, državljanin Australije, odnosno da je s tim pasošem ušao u SFRJ.

Na kraju izvještaja se navodi: “Snneden je u SAO Krajinu poslat po odluci MUP Srbije.” Dokaz tome su izvještaji koje je Snneden slao Službi državne bezbednosti, prenosi portal Avangarda.ba.