Mada se na sajtu Suda BiH navodi da je Kornjača “nedostupan pravosudnim organima”, njega su pronašle novinarske ekipe u stanu u Tekelijinoj ulici, gdje živi sa porodicom.

Kornjača je tom prilikom oteo i razbio telefon novinaru i nasrnuo na njega drškom od metle, gurajući ga i vičući “marš iz moje kuće”. Daljnji incident je, prema riječima novinara Avde Avdića, spriječio mlađi muškarac koji je potom izašao iz Kornjačinog stana, vratio mu razbijeni telefon i izvinio se zbog neprijatnosti. Ipak, Avdić je uspio da sačuva video zapis na kome se jasno vidi da je čovek koji mu je otvorio vrata isti onaj doktor Duško Kornjača za koga je Sud BiH 2015. potrdio optužnicu za zločine protiv čovječnosti u Opštini Čajniče, počinjene tokom 1992. godine.

“Javna je tajna da je Kornjača u Novom Sadu i da se čak ni ne krije, već normalno radi i živi. Priznajem da nisam očekivao ovakvu reakciju, ali ona upravo najbolje govori o naravi tog čovjeka. Ako ovako reaguje u miru, možete misliti kako se ponašao u ratu”, kaže Avdić za "Nova.rs". On je podsjetio da Srbija i Bosna i Hercegovina imaju sporazum o izručivanju svojih državljana, ali da se on paušalno poštuje.

“Nedavno je Srbija izručila BiH svog državljanina, kriminalca Darka Eleza, što je dokaz da se ovaj sporazum poštuje, ali kada postoji politička volja. U slučaju ratnih zločinaca, on izgleda ne važi”, kaže Avdić.

Prema navodima optužnice, Kornjača je optužen da je “u periodu od sredine aprila 1992. do kraja juna 1992. godine na području Opšine Čajniče, u okviru širokog i sistematičnog napada Teritorijalne odbrane i Policijske stanice srpske opštine Čajniče, kao predsjednik Kriznog štaba, kasnije komandant ratnog štaba Srpske opštine Čajniče te predsednik Skupštine opštine i ministar odbrane u Vladi tzv. Srpske autonomne teritorije Hercegovina, kao svestan učesnik udruženog zločinačkog poduhvata, Kornjača planirao i naredio progon nesrpskog stanovništva iz opšine Čajniče”.

Podsjetimo, u Lovačkom domu Mostine kod Čajniča, 1992. godine je ubijeno više od 40 bošnjačkih civila. Ostaci većina žrtava nisu još pronađeni.

“Znam samo da mi je sin 1992. godine ”skinut” sa autobusa i doveden u lovački dom na Mostini. Kosti nikada nisam pronašla. Godine prolaze i bojim se da ću otići na onaj svijet a da mi sin neće naći vječni smiraj – svedočanstvo je Hibe Cicvare. Njen sin je među 30 žrtava ovog zločina za čijim kostima se još uvijek traga.