Piše: Senad PEĆANIN 

Jučer je bila godišnjica katastrofalnog zemljotresa koji je pogodio Crnu Goru prije 43 godine – 15. aprila 1979. godine. Oni koji se tada nisu bili rodili ili ga se ne sjećaju – nisu puno propustili! Po posljedicama koje je izazvao po ovu zemlju, radilo se o neuporedivo manjoj nepogodi od one koja je pogodila Crnu Goru nakon klero-nacionalističkih litija i izbornih rezultata od 30. avgusta 2020. godine. Tada su zahvaljujući koncernu Vijesti, nekolicini zapadnih ambasadorki, te Dritanu Abazoviću, Boženi Jelušić i nekolicini sličnih šerba rastodera na vlast došli pijuni Moskve i Beograda, sljedbenici Draže Mihajlovića i Ratka Mladića, slavljenici “srpskih heroja” iz Dubrovnika, Vukovara, Sarajeva, Srebrenice, sa Kosova… Posljedice ove nepogode su tragične – uništeno je sve ono zbog čega je Crna Gora bila lider među zemljama Zapadnog Balkana, zahvaljujući čemu je postala članica najmoćnijeg vojnog saveza u historiji i najozbiljniji kandidat za ulazak u Evropsku uniju. Uništen je multietnički sklad ove zemlje, narod koji nosi ime po svojoj domovini je ponižen i diskriminiran, nacionalne i vjerske manjine žive u strahu i neizvjesnosti, najznačajnije privredne kompanije, poput Montenegro Airlinesa i Kombinata aluminija, su ugašene i ugušene, najpoznatiji svjetski turistički lanci su protjerani, Svetozara Marovića je zamijenio Bato Carević, a u Briselu je ukinut direktorat za Crnu Goru u Odjelu za proširenje Evropske unije. Uslijedila je, kako su je beogradski mediji nazvali, “bitka za Nikšić”, helikoptersko-desantno ustoličenje mitropolita Crkve Srbije na Cetinju, potpuno rasturanje crnogorske obavještajne agencije i njeno stavljanje u službu Moskve i Beograda. 

Kada su konačno shvatili čemu su kumovali, zapadni ambasadori u Podgorici su naložili kvislingu svih vrijednosti prethodne Crne Gore da sruši vladu koja je formirana zahvaljujući njemu i u kojoj je bio potpredsjednik. I Dritan Abazović je to učinio, zahvaljujući poslanicima nečega za šta se vjerovalo da postoji u Skupštini Crne Gore – crnogorskog, građanskog bloka, udruženog sa poslanicima partija nacionalnih manjina. Kao nužno zlo, mandat za sastav prelazne, manjinske vlade, oročene do raspisivanja novih izbora, dobio je Abazović. Po sopstvenu odluku, umjesto u manastir Ostrog, gdje je dobio prvi mandat od pokojnog mitropolita Amfilohija, Abazović je ovog puta odletio u Beograd – po blagoslov patrijarha Crkve Srbije Porfirija. Dobio ga je, uz precizna upustva – da u novoj vladi ponovo nema mjesta za Crnogorce iz građanskih stranaka, te da u njoj mora biti Socijalistička narodna partija i to sa više ministarskih i funkcija u Skupštini nego što ta stranka ima poslanika u parlamentu.

U međuvremenu, za Socijaldemokratsku partiju i Socijaldemokrate Dritan Abazović je od izdajnika Crne Gore postao poželjan koalicioni partner, a ugasila se i grlata Crnogorka Draginja Vuksanović- Stanković. Tako je o lokalnoj vlasti na Cetinju priliku da odlučuje, a SDP fotelju u lokalnoj upravi, dobio Aleksa Bečić. Ovaj događaj je koincidirao sa povratkom kroz zadnja vrata na veliku scenu počasnog predsjednika SDP-a Ranka Krivokapića. Od vremena kada je 2015. godine na zadnja vrata Skupštine Crne Gore neuspješno pokušao u parlament uvesti rulju koja je demonstrirala, Krivokapić je bio u stanju političke i javne hibernacije. Prespavao je satiranje Crne Gore i četničko zapišavanje države, te se sada pojavio kao kandidat – ni manje, ni više – za ministra vanjskih poslova Crne Gore! Od njegovih međunarodnih uspjeha u vrijeme kada je bio predsjednik crnogorskog parlamenta, najznačajniji su oni koji su izazivali čuđenje i nevjericu njegovih sugovornika: kada je u Zagrebu, tokom zvaničnog sastanka sa predsjednikom Ivom Josipovićem, predsjednika svoje države nazivao “kriminalcem”; ili onda kada je govorio da Bijelu kuću doživljava kao svoju kuću ili kada je 2009. godine uglednoj senatorki Nensi Pelosi ponudio, vjerovali ili ne, da on posreduje u “resetovanju odnosa” između Amerike i Rusije. U međuvremenu, Krivokapićev SDP, formalnog predsjednika Raška Konjevića, u Ulcinju je ušao u predizbornu koaliciju sa Abazovićevom Urom, propustivši, opet zajedno sa Urom, ne samo izlazak na izbore u Beranama, nego i da pozove svoje članstvo da glasa za jedinu crnogorsku listu.

Crna Gora je i dalje paralisana: skupština se i dalje ne sastaje, tehnička vlada je na jadovite jade usaglasila mjere prema Rusiji sa zapadnim partnerima. Cijene goriva u Crnoj Gori su i dalje najveće u regionu, a jedino što su premijer Krivokapić i mandatar Abazović uspjeli da urade na ublažavanju teških posljedica ekonomske krize u Crnoj Gori jeste da otpočnu krivični progon učesnika na historijskom protestu na Belvederu, te da dodijele 200.000 eura iz državnog, a ne stranačkog budžeta trima beogradskim televizijama u Crnoj Gori, na čelu sa slobodarskim Vijestima.

Aminuje li Demokratska partija socijalista nakanu Beograda da formira manjinsku vladu u izvedbi Dritana Abazovića i Ranka Krivokapića biće to dokaz da Crna Gora još nije dotakla dno, unatoč pregalaštvu vlade koju je predvodio Zdravko Krivokapić. 

(Gradski.me)