Piše: Oleksandr LEVČENKO (Antena M)

Negdje od 2011. Viktor Orban počeo je da pleše čardaš sa novim političkim ortakom Budimpešte Vladimirom Putinom. U Moskvi su dobro proučili proceduru donošenja odluka u EU i NATO i uvijek su željeli da imaju svog člana u ovim važnim evropskim i evroatlantskim institucijama.

Prvo je Moskva pokušala preko svoje ruske nacionalne manjine, koja je u velikom broju prisutna u Letoniji i Estoniji, da pridobije političku podršku Rige i Talina. Ali ove dvije zemlje su uvele restriktivne uslove za dobijanje nacionalnog državljanstva bez znanja letonskog i estonskog jezika. Tako lokalni Rusi koji se doselili tokom postojanja SSSR i još ranije Ruskog carstva, nisu u mogućnosti bili da dobiju državljanstvo, bez kojeg ne mogu biti uključeni u političke procese u zemlji, birati svoje poslanike i imati predstavništvo u vladi i evropskim institucijama.

Doduše puno etničkih Rusa, posebno iz mlađe generacije, ovladali su državnim jezikom, pa je interesantno da je veliki broj njih integrisan u letonsko i estonsko društvo što je otvorilo mogućnost da aktivnije sudjeluju u evropskim dešavanjima, koja nijesu bila podudarna simpatijama prema Moskvi i Ruskoj Federaciji. Osim toga evropski partneri su pažljivo posmatrali kako se proruske snage ne bi infiltrirale u unutrašnji politički prostor Letonije i Estonije, da kasnije ne bi uticali na donošenje evropskih odluka. Kad je Kremlj shvatio da njegova infiltracija preko Letonije i Estonije nema efikasnosti onda je krenuo na druge zemlje članice EU i NATO, kako bi tamo formirao proruski lobi.

Moskva je tradicionalno bila prisutna u Bugarskoj u doba socijalizma, tako da je produžila snažno finansiranje lijevih stranaka zemlje da bi one kasnije realizovale njihove projekte.

Istim putem Moskva je krenula i u Češkoj i Slovačkoj. Ovdje je do 1990. bila stacionirana sovjetska okupatorska vojska i bazirane sovjetske obavještajne službe koje su imale ogromnu količinu svojih agenata unutar tadašnje Čehoslovačke, uključujući i najvišeg nivoa. Poslije rascjepa Čehoslovačke i stvaranja zasebnih država Češke i Slovačke u januaru 1993. Prag je odlučio da napravi u zemlji političku lustraciju. Svim bivšim visokopozicioniranim komunistima ukinuo je mogućnosti dobijanja visokih dužnosti u državnim organima. Čak i u ovom slučaju uticaj lijevih bivših komunističkih snaga osjeća se na visokom političkom nivou sve do danas.

Slovačka je zaobišla proces lustracije i proruski kadar uz tajnu pomoć Kremlja stalno dolazi na više državne pozicije. Ulaskom Hrvatske u NATO i EU interes Moskve prema ovoj zemlji je takođe bio ojačan. Kremlj je ovdje bacio oko prije svega na realizaciju biznis projekata preko kojih je počeo da aktivno da se involvira u političke tokove zemlje, gradeći proruski lobi na ekonomskom i političkom nivou. Ali najviši moskovski obavještajci uspjeli su da prodru u političko i ekonomsko tkivo Mađarske.

Poslije povratka Viktora Orbana i njegove stranke na vlast, poslije dugih godina rada u opoziciji, Vladimir Putin kao iskusni obavještajac uspio je da uspostavi direktan kontakt sa novim starim mađarskim premijerom i krenuo sa njim da pleše politički čardaš, a u orkestar je upala i ruska balalajka. Orban pleše zadovoljan, ne primjećujući da su više od polovine muzičara Rusi, i to iz različitih obavještajnih agencija.

Moskva je od 2011. stalno finansijski podržavala Orbana, a on je nakon dobijanja predizbornih trka to stalno vraćao pojačanom ekonomskom saradnjom. Tako je gotovo čitav energetski kompleks Mađarske sada pod ruskom kontrolom. Rusija potpuno kontroliše atomsku energetiku - NE Paks, uvoz 86% plina i 65% nafte koje su ruskog porijekla.

Orban govori Briselu kako je primoran da sarađuje sa Moskvom uprkos postojećim sankcijama EU, a ustvari Budimpešta je sama stavila sebe u poziciju potpune zavisnosti od RF. Za takve nesmotrene odluke Rusi su masno platili mnogim visokopozicioniranim mađarskim političarima. A treba odrađivati dobijeni ruski novac. Tako polako mađarski čardaš prelazi u toku plesa u ruski čardaš, tačnije kalinku. Kako se kaže: „Ko plaća taj i naručuje muziku“. 

Ali u toku ruske invazije na Ukrajinu Brisel i Vašington nijesu željni da non stop slušaju rusku kalinku, koju zvanična Budimpešta još zove čardaš. Sada američki kongres sprema personalne sankcije za proruske mađarske političare. To nije nezavisna mađarska politika kako je želi predstaviti ministar vanjskih poslova Sijarto, koji kaže da Mađarska nije kolonija, te da odlučuje sama šta treba da radi. Mađarska je bila već sovjetska kolonija od 1945 - 1990. godine. A sada postala je advokat ruske politike u Evropi. Znamo da advokatski posao nije besplatan. Ali Budimpešta mora biti svjesna što u slučaju pada Ukrajine, ruski vojnik može da dođe i na mađarski teren kao i 1945. Da se vrati sebi Mađarskoj je prošli put trebalo dugih 45 godina.