Operacija hapšenja Dragoljuba Draže Mihailovića, četničkog generala i bivšeg načelnika Vrhovne komande Jugoslavenske vojske u otadžbini, pomno je planirana od januara do marta 1946. godine, a sam čin hapšenja odigrao se u noći na 13. marta 1946. u selu Dobrunska Rijeka u okolini Višegrada. Operaciju hapšenja su organizovali i izveli pripadnici Odeljenje za zaštitu naroda (OZNA), dok je potraga za Mihailovićem otpočela još maja 1945. godine, nakon sloma njegovih snaga na Zelengori.

Vijest o hapšenju Draže Mihailovića javnosti je objavljena nekoliko dana kasnije, 24. marta 1946, a nedugo nakon toga četnički je general izveden na javno suđenje na kome je osuđen na smrt i 17. jula iste godine pogubljen. Dugi niz godina priča o njegovom hapšenju je bila obavijena velom tajne, a pošto su se u četničkoj emigraciji počele javljati različite verzije Mihailovićevog hapšenja, u listu „Politika” je, augusta 1962. godine, objavljen feljton o njegovom hapšenju u kome je iznijeta zvanična verzija, prema kojoj je ključni faktor u hapšenju bio zločinac Nikola Kalabić, komandant Gorske kraljeve garde.

Prema zvaničnoj verziji, jedan agent OZNA-e je u jesen 1945. godine uspio da se ubaci u ilegalnu beogradsku četničku organizaciju i preko nje stupi u vezu sa četnicima u valjevskom kraju, a posredstvom njih i sa Kalabićem, koga je pričom o prebacivanju u inostranstvo, početkom decembra namamio u Beograd, gdje je i uhapšen.

U toku istrage Kalabić je pristao na saradnju sa OZNA-om i sa grupom od desetak oficira prerušenih u četnike se uputio na teren u potragu za Dražom Mihailovićem, koji se skrivao u selima u okolini Višegrada. Zbog stalnih potjera, koje su neprekidno vršile jedinice KNOJ-a, Draža je često mijenjao mjesto boravka, pa je „Kalabićeva grupa” imala teškoće da uspostavi vezu sa njim, preko nepovjerljivih četničkih jataka. Nakon dva neuspješna izlaska na teren, grupa je tek iz trećeg puta uspjela da uspostavi vezu sa Budimirom Gajićem, četničkim komandantom iz Dobruna i preko njega dođe do Mihailovića. Nakon susreta sa Kalabićem i prerušenim oficirima OZNA-e, Mihailović je povjerovao u priču o povoljnom stanju u Srbiji i odlučio da krene sa njima, nakon čega je u blizini puta Dobrun—Priboj, bio uhapšen i potom sproveden u Beograd.

Organizacijom hapšenja Draže Mihailovića rukovodio je lično Aleksandar Ranković, ministar unutrašnjih poslova FNRJ, dok je neposrednom realizacijom rukovodio Slobodan Penezić Krcun, načelnik OZNA-e za Srbiju, koji je i sam učestvovao u prve dvije potrage za Mihailovićem.

Poruka ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića upućena predsjedniku vlade FNRJ maršalu Josipu Brozu Titu o hapšenju Draže Mihailovića:

Druže Maršale,

pretpostavljeni zadatak u potpunosti je izvršila grupa oficira OZNE. Izdajnik Draža je uhvaćen i već se nalazi u Beogradu. Tom prilikom ubijen je kapetan Vasiljević i još tri Dražina pratioca. Mi nismo imali gubitaka. Bez pred. plana i pomoći K. ne bi mogli otkriti i uhvatiti Dražu jer je savršeno bio zakons., okružen i čuvan od okorjele bande.

I dalje držimo sve u najvećoj tajnosti, mada se nešto zna na terenu gdje je izvršena oružana akcija. Jedino se ne zna kakva je sudbina zadesila Dražu tom prilikom. Naša malobrojna grupa oficira morala se brzo izvlačiti i zato su poginuli banditi ostali nezakopani nedaleko od Dražine jazbine.

^(SB)