Arapska liga je najveća regionalna je organizacija u arapskom svijetu. Formirana je u Kairu 22. marta 1945. godine, od strane šest država osnivačica: Egipat, Irak, Jordan, Liban, Saudijska Arabija i Sirija. Organizcaija danas ima 22 članice.

Glavni cilj Lige je da "približi odnose između država članica i koordinira međusobnu saradnju, da zaštiti njihovu nezavisnost i suverenitet, i da na opšti način razmotri poslove i interese arapskih zemalja". Organizacija je tokom svog postojanja imala relativno nizak nivo saradnje, piše Stav.ba.

Putem institucija, posebno Organizacije Arapske lige za obrazovanje, kulturu i nauku (ALECSO) i Ekonomskog i socijalnog vijeća njenog Vijeća arapskog ekonomskog jedinstva (CAEU), Liga olakšava političke, ekonomske, kulturne, naučne i društvene programe osmišljene da promoviraju interese arapskog sveta. Služio je kao forum državama članicama za koordinaciju politike, organizovanje studija i komiteta o pitanjima od zajedničkog interesa, rješavanje međudržavnih sporova i ograničavanje sukoba kao što je kriza u Libanu 1958. godine. Liga je poslužila kao platforma za izradu i zaključivanje mnogih značajnih dokumenata koji promovišu ekonomsku integraciju. Jedan od primjera je Povelja o zajedničkoj arapskoj ekonomskoj akciji, koja opisuje principe ekonomskih aktivnosti u regionu.

Svaka država članica ima jedan glas u Vijeću Arapske lige, a odluke su obavezujuće samo za one države koje su glasale za njih. Ciljevi lige 1945. bili su jačanje i koordinacija političkih, kulturnih, ekonomskih i društvenih programa njenih članova i posredovanje u sporovima među njima ili između njih i trećih strana. Nadalje, potpisivanjem sporazuma o zajedničkoj odbrambenoj i ekonomskoj saradnji 13. aprila 1950. godine potpisnici su se obavezali na koordinaciju mjera vojne odbrane. U martu 2015., generalni sekretar Arapske lige najavio je uspostavljanje Zajedničkih arapskih snaga s ciljem suprotstavljanja ekstremizmu i drugim prijetnjama arapskim državama. Odluka je donesena dok se operacija Odlučujuća oluja intenzivirala u Jemenu. Učešće u projektu je dobrovoljno, a vojska interveniše samo na zahtjev jedne od država članica. Povećani vojni arsenal u mnogim državama članicama, građanski ratovi kao i teroristički pokreti bili su podsticaj za osnivanje JAF-a. 

Nakon usvajanja Aleksandrijskog protokola 1944. godine, Arapska liga je osnovana 22. marta 1945. Zvanično sjedište Lige bila je palača Boustan u Kairu. [10] Cilj joj je bio da bude regionalna organizacija arapskih država sa fokusom na razvoj ekonomije, rješavanje sporova i koordinaciju političkih ciljeva. [10] Druge zemlje su se kasnije pridružile ligi. [11] Svaka zemlja je dobila jedan glas u vijeću. Prva velika akcija bila je zajednička intervencija da se Palestina ne podijeli na dvije države u skladu s odlukom Generalne skupštine Ujedinjenih naroda. Kada je Transjordan pristao na ovaj prijedlog, Egipat je intervenirao kako bi spriječio da se to dogodi. [12] Uslijedilo je stvaranje sporazuma o međusobnoj odbrani dvije godine kasnije. Zajedničko tržište je uspostavljeno 1965. 

Arapska liga je jedna u nizu organizacija koja nije ostvarila postavljene ciljeve.

Sami dizajn Arapske lige odražava individualnu zabrinutost arapskih lidera za opstanak režima. Politika arapskog nacionalizma i zajednički identitet naveli su arapske države da prihvate retoriku arapskog jedinstva kako bi legitimizirale svoje režime, ali oni se u praksi plaše arapskog jedinstva jer bi to nametnulo veća ograničenja njihovog apsulutizma. Arapska liga je posebno dizajnirana da ne uspije u postizanju veće saradnje i integracije koja bi mogla oslabiti autorativne režime.

Države članice Arapske lige zapremaju preko 13.000.000 km2 i prostiru se na dva kontinenta. Na tom prostoru živi oko 462 miliona stanovnika. Arapska liga ima i sedam posmatrača: Armenija, Brazil, Čad, Eritreja, Grčka, Indija i Venecuela. Suspenzije članstva je praksa kroz koju su prošli Egipat, Libija i Sirija. 

Ipak, uprkos nekim tačkama uspjeha u pogledu djelovanja Arapske lige, postoji i mnogo razloga za kritiku njenog djelovanja. Česti međusobni sukobi, strane okupcije, sporni teritoriji te različiti odnosi sa regioanalnim silama kao što su EU, Turska, Iran, Indija i Izrael su nepremostivi izazovi za arapsko jedinstvo. Posebno su pogubni dvostruki standardi u odnosu na ljudska prava što se zorno pokazala kroz Arapsko proljeće. Polarizacija koja je tad nastala zamjenjena je različitim odnosom prema cionističkoj agresiji na Gazu.

Slično je stanje i po pitanju nepostojanja jedinstva u vanjskoj politici Arapske lige i njenih članica. Države su nastavile da traže sopstvene interese, što je mnoge navelo da kritikuju efikasnost međunarodne organizacije. Na primjer, ovo je bilo sasvim evidentno u pogledu politike arapske države u vezi sa prvim Zaljevskim ratom, kao i tokom invazije SAD-a na Irak 2003. godine, akcijama protiv ISIS-a.

Arapska liga nema kapaciteta slično kao OIC da skine okove neokolonijalizma sa muslimanskih društava niti snage da se izbori za slobodu palestinskog naroda.