Bivši član Predsjedništva BiH i aktuelni savjetnik Milorada Dodika, profesor Nenad Kecmanović osvrnuo se na učestale medijske i političke napade iz Beograda upućene građanima Republike Srpske koji su 17. decembra glasali na izborima u Srbiji i prema nekim cjenama, doprinijeli pobjedi Vučićevog SNS-a. U svojoj kolumni Kecmanović piše da napadi na građane RS dolaze iz "provincijalnog Beograda". 

Prenosimo u cjelosti kolumnu Nenada Kecmanović:

Risto iz Foče ima dvojno državljanstvo, al’ ne mere da zapamti atresu u Biogradu. Tudeka, neđe, blizu. Svaki put kad dođe vamo ode do Arene da pita đe živi, đe glasa i kad mu je zakazana aperacije kile…“ 

Na ovo podsjećam da je Vuk za osnovu srpskog književnog jezika uzeo hercegovački govor, a da se danas mnogi beogradski spikeri gađaju akcentima. Oko Foče: „atresa“ i „đe“, u Leskovcu: „dva gu zeta i dve gu zaove“.  

Nakon minulih izbora u glavnom gradu gubitnička strana je digla gužvu jer su, navodno, rezultat prelomili glasovi prekodrinskih Srba, koji su autobusima dovezeni u Beograd samo da bi bespravno podržali vlast. Ispostavilo se, međutim, da je bilo sve po zakonu, a višestranački kontrolori glasanja, kao i inostrani posmatrači, potpisali su, bez prigovora zapisnike na biračkim mjestima. 

Statistika je pokazala da je uticaj prekodrinskih glasova na rezultat izbora brojem bio nikakav. Ali, onaj ko izgubi ima pravo da se ljuti, da protestuje, traži poništenje izbora i sl. Naravno, bez nasilnog upadanja u zgradu Skupštine grada. 

Istim povodom iz dijela poraženog tabora progovorilo je i nešto ružno, što se ja valja i u Sarajevu, Zagrebu, Ljubljani, Banjaluci, ali ne priliči Beogradu, milionskom, kosmopolitskom, najvećem u regionu. 

Postoji provincijalna podjela na starosjedioce i došljake, na domaće i tuđe, one koji su se tu ko zna otkada zatekli i one koji tek što su došli. Ovi drugi su primitivni, sirovi, ruralni, neotesani, agresivni, necivilzovani, nekulturni, bezobzirni, a ovi prvi sve suprotno: otmena, sofisticirana, skrupulozna građanska gospoda i gradska i nacionalna elita.           

Međutim, to da su „rođeni Beograđani, čak i njihove babe i dede“ u pravilu ističu oni koji ničim drugim nemaju da se pohvale, nekim individualnim rezultatom, ličnim, profesionlnim ili drugim uspjehom. Štaviše, oni svoju ličnu marginalnost i pravdaju time što su „divlji otjerali pitome“ i zemljačkim vezama zauzeli pozicije koje po logici starosjedilaštva pripadaju njima. 

Oni, „ružni, prljavi i zli“ okupirali su Beograd, zagadili stari centar Beograda opušcima, ogriscima, masnim papirima od bureka. A evo, sada, na ovim posljednjim izborima odlučili su čak da jednodnevnim izletom u Beograd radi glasanja, Beograđanima izaberu vlast. 

Postoji i ideološka dimenzija ove konfrontacije. Jedni su nacionalisti, patrioti, rusofili, zatucani pravoslovci, šovinisti. A drugi bi u EU po svaku cijenu i na putu za Brisel bi otkačili i KiM i RS, sutra i Sandžak i Vojvodinu. I sve što evrobirokratija još zatraži da „Beogradski pašaluk“ plati za ulaznicu u obećanu zemlju u akutnom propadanju u društvu sa Ukrajinom u nestajanju.  

Ko su ti rođeni Beograđani sa Vračara, Starog grada, Čubure? 

Karađorđevići i Obrenovići sigurno nisu, a nađe se tek pokoji potomak kraljevskih premijera i ministara, koji u skorojevićkoj čaršiji uživaju status muzejskih eksponata, dok je većina tokom rata i poslije ’45. emigrirala.  

Njihove kuće na Dedinju je naselio prvi saf pobjednika iz cijele FNRJ, a prvi do njih velike stanove u centru grada, poženili se njegovanim gradskim damama i rodili tada nove, danas već stare Beograđane. Danas to nisu djeca nego već unuci komunizma. 

Bio je to akulturacioni stres za predratnu beogradsku buržoaziju, ali su kraj rata, završetak okupacije, porodične veze i vrijeme učinili da se stara i nova elita postepeno pretope. 

Igrali su se u istim dvorištima, išli u iste škole, zajedno studirali i drugovali. Ratovi tokom rasturanja SFRJ, doveli su kolone izbjeglica iz Hrvatske i BiH, ponajviše u Beograd, i opet izazvali potres. 

Nakrcali su gradski prevoz jer nisu imali sopstveni, zaposjeli su kafane hotela „Moskva“ i „Mažestik“, jer kad je trebalo da se nađu nisu znali nijednu izvan centra, prodavali cigarete sa haube i humanitarne pakete na Kvantašu. 

’Ružni, prljavi i zli’ okupirali su Beograd, zagadili stari centar Beograda opušcima, ogriscima, masnim papirima od bureka“, kako su poluglasno gunđali stari Beograđani. Jesu došljaci uvijek i svugdje zemljački povezani, solidarni, druže se, okupljaju, pomažu se i prodorniji su jer se bore za svoje mjesto u novoj sredini. Ali, to traje dok se pojedinačno ne snađu, odnosno dok ih nova sredina ne prihvati. 

U međuvremenu ti iz  „kruga dvojke“, „druge Srbije“, „soroševih NVO“ i kako se sve još ne zovu, pokazuju više samilosti prema migrantima, jer sponzori diktiraju da ih Srbija udomi do nove privredne konjunkture kada će Njemačkoj zatrebati novi kontingent jeftine radne snage, nego sa svojim sunarodnicima iz prijeka. 

Nisu problem oni iz muslimanskog svijeta, ni iz Zapadnog svijeta, ali jesu ovi iz „srpskog svijeta“, i „ruskog svijeta“. 

Iritira ih Dodikova zapaljiva retorika, pozivanje Srbije na ujedinjenje, česti dolasci u Beograd, pohvale ovdašnjoj vlasti. „On nas svađa sa Bošnjacima i Hrvatima“, koji inače, jel’da, Srbiju vole.     

Kao da su preskočili lekcije iz nacionalne istorije, ili je učili prema zajedničkom programu u kome su Srbe zamijenili građani, koji imaju nula sukoba sa susjednim narodima jer su i oni samo nacionalno i vjerski neidentifikovani građani. Međutim, među vođama srpskih ustanaka bilo ih je više iz Bosne. 

Slijepi rapsod Filip Višnjić ostavio je narednim pokoljenjima uspomenu na srpsku nacionalnu revoluciju. Luka Ćelović Trebinjac ostavio je jednu od najvrjednijih zadužbina Beogradskom univerzitetu. Iz Bosne su došli i Andrić i Selimović i Kusturica i nijedan, vjerom i nacijom, odnosno porodičnim projeklom, nije čak ni Srbin, ali su kao umjetničke veličine, kakvih je malo među „Srbijancima“ i „rođenim Beograđanima“, usvojeni kao da su rođeni na Terazijama i direktni potomci Nemanjića.  

Malo ko zna da je Nikola Milošević, Gačanin rođen u Sarajevu, braća Despići iz stare sarajevske porodice, da su Rajko Nogo i Novica Petković, došli iz Sarajeva, slikar Radenko Mišević, politički filozofi Ljubo Tadić, Andrija Krešić, kao i Momo Kapor, takođe itd. itd. 

Ni patrijarh Pavle i Žarko Vidović nisu ni Srbijanci pa ni rođeni Beograđani. 

Najzad, ikona „druge Srbije“ Zoran Đinđić rođen je u BiH. Takav kulturni kapital koji se ulio u Srbiju po vrijednosti nije manji od onoga što je Srbija potrošila na pomoć Srpskoj. 

Beograd je odavno milionski grad i izdvajao se otvorenošću za disidente iz ostalih republika, svako ima svoju kafanu.     

Ništa neobično. Pariz su proslavili Pikaso, Jonesko, Šagal, Aznavur, Kundera, a ne anonimne rođene „Parizlije“, ali niko vam tamo neće reći da je riječ o španskom slikaru, rumunskom dramskom piscu, ruskom slikaru, jermenskom muzičaru, češkom književniku, nego da su velikani francuske umjetnosti.  

Kada su profesora Esada Ćimića, koji je još prije garađanskog rata u BiH prognan iz tamnog vilajeta i našao utočište u Beogradu, u Sarajevu upitali „Kako je kao prohrvatski musliman opstao među Srbima?“, odgovorio je: „Znate, oni vas tamo prihvataju kao svog već samom činjenicom da živite sa njima“. 

No, nije kul hvaliti vlast da je bilo šta dobro učinila, ni ova, ni bivša, ni ona prije toga. Intelektualac je kritičar svega postojećeg, a mladom čovjeku priliči da bude opozicionar, starom da bude konzervativan. 

Protesti su, pored ostalog, i uzbudljiv događaj, bez obzira na povod. Naprosto, neko iz opozicije sjetio se da bi to moglo da posluži za osporavanje validnosti izbora ili za rušenje vlasti prema uzoru Majdana i po recepturi Džina Šarpa. 

Ta glupost će se, ukoliko izbori budu ponovljeni, ispostaviti kao autogol i to het trik. 

Svoj voljeni Beograd, uprkos dva i po miliona stanovnika, predstavili su kao još  uvijek provinciju. Izgubili su glasove mnogih porijeklom prekodrinskih Beograđana kojih ima oko 700 hiljada. Te glasove će dobiti Vučić, koji se izvinio u ime Beograda. 

Jedino što su odradili je bacanje koske među dva dijela srpskog naroda, što je strateški cilj Zapada – od Kalaja pa do Marfija i Hila.