Glavni lik naše današnje priče je Stefan Nemanja, crkvenog imena sveti Simeon. Rodio se u Ribnici (današnja Podgorica), u Crnoj Gori, 1113. godine. Bio je veliki župan raški 1168. - 1196., rodonačelnik srpske kraljevske loze Nemanjića.

Kao župan, upravljao je oblastima oko Toplice, donje doline Ibra, Rasine, Reke i Dubočice. U doba njegovog rođenja, kraljevina Duklja je bila katolička i kršten je po katoličkom obredu.

Bio je vjenčan s Anom, crkvenoga imena sveta Anastasija. Prihvatio je vazalski odnos prema Bizantu, s kojim je često ratovao do smrti cara Manuela Komnena 1180. godine, kada ga je napao najprije s Mađarima, a potom i sam, i uspio proširiti državu priključivši Raškoj dukljansku državu, Trebinje, Hum i Hvosno (današnje Kosovo). Poslije neuspješnog pokušaja sklapanja saveza s njemačkim carom Friedrichom Barbarossom u borbi protiv Bizanta, morao je Bizantu vratiti osvojene teritorije preko Morave, ali je zadržao samostalnost Raške. Godine 1185. razorio je gradove Danj, Sard, Skadar, Svač i Ulcinj, a osvajanje gradova u Duklji (Zeti) završio je 1186. godine.

Grad Kotor je pošteđen razaranja, a veliki župan je u njega prenio i jednu od svojih rezidencija.

Ratovao je i s Dubrovnikom, ali pošto ga nije uspio osvojiti, sklopio je mir 1186. godine (sačuvan je primjerak toga ugovora na latinskome jeziku, s potpisom Stefana Nemanje) i dopustio Dubrovčanima slobodno trgovanje po Raškoj te korištenje pašnjaka i šuma. Imao je značajan oslonac u crkvi, što mu je pomoglo u učvršćivanju vlasti te razvijanju feudalizma, dajući joj zauzvrat određene povlastice, velike zemljišne posjede, zidajući crkvene hramove (Studenica, Đurđevi stupovi, Manastir presvete Bogorodice te Manastir Svetog Nikole kraj Kuršumlije).

Oštro se suprotstavio širenju bogumilskog pokreta na svojim teritorijima. Bogumile je progonio. Nakon što se Bizant oslobodio pritiska križara, bizantska se vojska sukobila s Nemanjom i potukla ga na rijeci Moravi 1190. godine.

Godine 1196. odrekao se prijestolja u korist srednjega sina Stefana Prvovjenčanog, zamonašio se u Studenici i uzeo ime Simeon, a potom otišao na Svetu Goru, gdje je s najmlađim sinom Rastkom Nemanjićem podigao manastir Hilandar načinivši od njega značajno srednjovjekovno književno i duhovno središte. U njegove se zadužbine u Srbiji ubrajaju Bogorodičin manastir i Sveti Nikola kod Kuršumlije, Đurđevi stupovi i Studenica. Umro je u Hilandaru te proglašen za sveca, a njegove moći se nalaze u manastiru Studenica.

Dakle, Svetac kojem je predsjednik Srbije prije godinu dana otkrio monumentalni spomenik, a koji je ponovo u centru medijske pozornosti, uopće nije rođen u Srbiji niti je bio kršten u pravoslavnoj crkvi, a to Vučić i mediji pod njegovom kontrolom niti jednom rečenicom nisu spomenuli.

(SB)