Učestali sastanci i razgovori, bolje reći savjetovanja i intenzivna druženja patrijarha srpskog Porfirija sa Miloradom Dodikom i Aleksandrom Vučićem, postali su toliko česti da se stiče utisak da se više druži sa njima nego sa vladikama i sveštenicima Srpske pravoslavne crkve. U poslednje dvije sedmice trojka se sastala dva puta, prvo 20.7. u Beogradu, gdje je domaćin bio Vučić, a danas u Srpcu, gdje je domaćin bio Dodik, piše na svom blogu zastupnik u NSRS Nebojša Vukanović.

-Ako su 20. jula iza očiju javnosti Dodik, Vučić i patrijarh Porfirije više sati u Beogradu razgovarali o trenutnoj političkoj situaciji, položaju srpskog naroda, Srbije i Republike Srpske, postavlja se pitanje šta su danas ponovo satima pretresali i dogovarali iza zatvorenih vrata? Šta to patrijarh i predsjednici kriju od svog naroda i vjernika pa su njihovi sastanci obavijeni velom tajne?

Da li je patrijarh srpski Porfirije svjestan da na ovaj način dijeli svoj narod, jer ga Vučić i Dodik koriste da prikažu u javnosti narodu kako patrijarh podržava njih i njihovu politiku, a najmanje pola Srba i vjernika u Republici Srpskoj, nešto manje u Srbiji, ne podržava ovu vlast i politiku?

Zašto patrijarh Porfirije ne želi da vidi i nikada u javnosti ne ukazuje na devijacije, koje nas vode u ambis, ne kritikuje režim Milorada Dodika, kršenja ljudskih prava i sloboda, nasilje, kriminal, korupciju, siromaštvo i bezvlašće? Zar to nije dužnost patrijarha da štiti vjernike, siromašne i narod, a ne da štiti i blagosilja korumpirane moćnike, pokušava amnestirati njihovu izdaju, pogrešnu politiku koja vodi uništenju, finansijskoj propasti i propadanju Republike Srpske? 

Crkva i država su odvojene po Ustavu, i Srbije i Republike Srpske, i patrijarh nema razloga da svake sedmice ima sastanke i druženja sa političarima na vlasti, a ako to već radi, stalno i uporno, onda bi trebao naći nekada malo vremena da čuje i drugu stranu, glas opozicije i naroda, jer bi imao šta da čuje. Iako ne raspolažemo budžetom i narodnim novcima, kao ovi „široke ruke“ sa kojima je na stalnoj vezi, možda nismo manji vijernici, a i da smo najgori ne bi trebao na ovakav način da nas dijeli, trebao bi da nađe vremena za svakog mirjanina i hrišćanina.

Trudio sam se da imam dosta strpljenja i biranim riječima pokušavam skrenuti pažnju patrijarhu na poteze, prečesta druženja i sastanke sa političarima, kojima im svjesno pruža podršku iako je, vjerujem, duboko u sebi siguran da je njihova politika pogrešna i pogubna.

Patrijarh Porfirije ne treba da čuje mene, već neka se podsjeti kako su se protiv vlasti boriti patrijarh Varnava Rosić, koga su nakon „Krvave litije“ ulicama Beograda 1937. godine otrovali jer je poveo narod i protestvovao protiv izdaje i Konkordata sa Vatikanom, ili njegovog nasljednika Gavrila Dožića, koji je tamnovao u Dahau, a nisu potpisivali sramne Ugovore sa Titovim raskolničkim crkvama nastalim u centralnom Komitetu Komunističke partije.

Ako ne pamti tako dugo, patrijarh Porfirije je savremenik blaženopočivšeg patrijarha srpskog Pavla, koji je 1997. godine stao i zaštitio narod od policijske represije predvodio masovnu litiju od skoro 300 000 ljudi ulicama Beograda i nikada se nije sastajao niti dobijao novac od političara na vlasti, zbog čega je za svog skromnog i velikog života bio svetac za svakog Srbina, bio neosporni autoritet za sve. Može se prisjetiti i upokojenog mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija Radovića, koji je organizovao i  predvodio litije, srušio režim Mila Đukanovića jer je udario na Crkvu.

Da li je potrebno da se udari na svetinje pa da bi se čuo glas patrijarha, vladike i sveštenika protiv korumpirane vlasti i da li je moguće da svi decenijama ćute i ne čuju vapaje ponižene i obespravljene sirotinje, koja je žrtva prijatelja patrijarha Porfirija.

Ne treba patrijarh Porfirije, koga mnogi zbog bliskosti sa političarima nazivaju gospodin Perić, zbog mene da razmisli i preispita ponašanje, odnos prema politici i političarima, ali mora biti svjestan posledica intenzivnih druženja sa političarima na vlasti po ugled naše Crkve. Političari su prolazni, od danas do sutra, ali strašni sud naroda i istorije o posledicama i držanju pojedinca u teškim i izazovnim vremenima velikih iskušenja, ostaviće trajan pečat na svakog od nas, zaključio je Vukanović.