Nema mira na Balkanu, a samim tim ni u Bosni i Hercegovini dok god se oni koji su počinili genocid i ratne zločine nad civilnim stanovništvom, oni koju su presuđeni na međunarodnom sudu za najbrutalnije likvidacije, silovanja, zvjerstva i protjerivanja, ne suoče s vlastitom prošlosti. Vrijedi to za sve države u regionu, ali je posebno važno za građane s druge strane Drine.

Iz više razloga. Jedan od razloga je i taj što sve što se događaji s druge strane Drine, u susjednoj Srbiji, po automatizmu prelijevaju i „prepisuju“ u bh. entitetu Republika Srpska. A nakon toga i na ostatak države Bosne i Hecegovine.

Vrlo je važno istaknuti da vlast u susjednoj Srbiji suvereno u rukama drži predsjednik Srbije Aleksandar Vučić, ratni ministar informiranja u vladi balkanskog kasapina Slobodana Miloševića, i najbolji učenik ratnog zločinca Vojislava Šešelja, dok mu asistiraju Ivica Dačić, nekadašnji potrčko istog tog Miloševića te Aleksandar Vulin, bivši šef BIA-a, koji, zamislite nije služio vojsku jer je bio nesposoban, ali ga to nije spriječilo da bude i ministar obrane te primi raznorazno ordenje od strane Vojske Srbije. Upravo je Vulin, osoba od povjerenja ruskog agresora i diktatora Vladimira Putina.

Kad skupimo pomenuti trojac na isto mjesto, pa im se još pridruži i poglavar Srpske pravoslavne crkve Porfirije Perić, i u susjednu Srbiju potrče lider SNSD-a Milorad Dodik i njegovi sateliti, u praksi dobijemo Deklaracije koje se usvajaju u entitetskoj i Skupštini Srbije. A, kao posljedicu svega, podizanje tenzija u tom bh. entitetu, među ionako malobrojnom povratničkom populacijom, onima koji su smogli snage i hrabrosti provesti ostatak života među onima koji su im pobili najmilije. Nije ovdje riječ samo o Vučiću i patrijarhu Porfiriju, čiju je rodbinsku vezu u razgovoru za „Slobodnu Bosnu“ razotkrila aktivistica Aida Ćorović, nego i o onima koji se tobože bore protiv Vučićevog režima, dok s druge strane ne čine ništa ili mu pomažu u opstanku na vlasti.

Naime, „Slobodna Bosna“ je mjesecima na meti medija pod Vučićevom kontrolom zbog kritičkih tekstova i intervjua s političkim neistomišljenicima Aleksandra Vučića i njegove vlasti. No, u Srbiji postoje dvije opozicije. Jedna je ona prava, malobrojna oporba, političari koji nemaju mjesta na srbijanskoj medijskoj sceni, a koji se bore za dobrosusjedske odnose, priznaju genocid u Srebrenici, priznaju nezavisno Kosovo, žele vidjeti Srbiju u EU i NATO savezu, one čija se politika zasniva na antifašizmu, oštro se protiveći slavljenju četničkih zlikovaca i krvoloka, najvjernih suradnika njemačkih okupatora i ustaških koljača u Drugom svjetskom ratu, istih onih četnika čijem vođi Draži Mihailoviću svako malo raznorazni šapići najavljuju podizanje spomenika u centru Beograda.

To je jedina prava opozicija Vučićevom režimu, ali, nažalost malobrojna. S druge strane, u Srbiji postoji i „opozicija“ koja redoviti gubi na izborima, baš poput one opozicije u bh. entitetu Republika Srpska koju je Milorad Dodik poništio prije 17 godina, a oporavili se nisu do danas. Zajedničko i jednoj i drugoj „opoziciji“, i onoj u RS-u i onoj u Srbiji je da se oni suštinski mnogo ne razliku od vlasti. Ni jedni, a ni drugi građanima ne nude ništa novo, osim što bi vrlo rado preuzeli vlast.

Ne priznaju genocid u Srebrenici, šire nacionalnu mržnju, podržavaju zločinački četnički pokret Draže Mihailovića, slave ratne zločince iz proteklog rata, podržavaju rusku agresiju na Ukrajinu i ne žele se suočiti s vlastitom prošlosti.

Upravo zbog posljednjeg intervuja srbijanskog ekonomiste i političkog disidenta Bobana Bogdanovića koji tvrdi kako u u Srbiji postoji sveto trojstvo "srpskog sveta" na čelu kojeg su Aleksandar Vučić, Dragan Đilas i Porfirije Perić, ponovno smo na meti Vučićevih tabloida.

No, zanimljivo, ovoga puta, opskurni režimski mediji „zaboravili“ su navesti ono što stoji u tekstu i spomenuti treću osobu u „svetom trojstvu“ kojeg je naveo Bogdanović.

-Implementacija doktrine "Srpskog sveta" i autokratski klero-nacionalistički režim Aleksandra Vučića ne bi bila moguća bez snažne podrške crkve i njenog patrijarha Perića i samozvanog lidera takozvane srpske opozicije, Dragana Đilasa.

Patrijarh Porfirije je od SPC napravio utočište i sigurnu kuću za sveštenstvo koje je ogrezlo u pedofiliji.

Umesto religije, SPC promoviše pravoslavni materijalizam uz obilatu pomoć države koja je u potpunosti suspendovala Ustavom zagarantovanu sekularnost države Srbije.

Nažalost u poslednjih 35 godina, pravoslavlje je svojevrsni "opijum za proste" i regrutni centar kleronacionalisma.

Dok Vučić i tužilaštvo "žmure" na najmračnije tajne SPC, za uzvrat dobija podršku većine Episkopa svetog sinoda SPC, za sprovođenje paklenog plana Velike Srbije u „srpski svet“.

Na sreću časnih pravoslavnih vernika, sveštena lica poput Vladike Grigorija i još troje episkopa SPC nisu deo tog  klero-nacionalističkog ludila koje vodi region Zapadnog Balkana u moguće nove sukobe.

Srpska opozicija ne postoji a ono što sebe naziva opozicijom iz skupštinskih klupa parlamenta opozicije, predvođeni najvernijim Vučićevim političkim saveznikom Draganom Đilasom, je odlučujući faktor stabilnosti Vučićevog režima.

Davno su se Vučić i Đilas dogovorili kada su se jedan drugom obećali na večnu saradnju, da se prvo uništi Demokraska stranka a nakon nje Saša Janković.

Mediji su takođe morali biti stavljeni pod apsolutnu kontrolu, sa nacionalnom frekvencijom pod režimom, a kablovski pod Đilasom.

Na taj način njih dvoje su zaokružili Gebelsovsku doktrinu propagande.

Đilas je ucenama uspeo  u potpunosti da pod kontrolom stavi sve slabe lidere takozvane srpske opozicije uz jednostavnu ucenu, ili ja i mediji ili ništa.

Takođe, uspeo je u dogovoru sa Vučićem da nametne zajedničke "crvene linije", nema priznanja Republike Kosovo, nema članstva Kosova u UN i nema članstva Srbije u NATO.

Dakle nema razlike između politike vlasti i opozicije, ona je u potpunosti identična a igra oko litijuma je pozorišna predstava za sluđene građane iz Srbije.

Dvojac Vučić-Đilas deluje po instrukcijama Kremlja što se i vidi po medijskim nastupima Dragana Đilasa i to uvek u momentima kada se strmoglavi pad rejtinga Vučića i SNS.

Đilasovi napadi na ambasadora Hilla nisu slučajni, već unapred isplanirani i potpisani na Crvenom Trgu u Moskvi.

Građani Srbije ne podnose Dragana Đilasa i upravo zbog te činjenice, Vučić može da bude miran i spokojan na unutrašnje uticaje po njegovu vlast je oni ne postoje.

Vučić je snažan onoliko koliko su Dragan Đilas i Porfirije Perić jaki, tvrdi Bogdanović.

ŠUTNJA (NI)JE ZLATO

Znakovita je šutnja režimskih tabloida upravo na ovakve Bogdanovićeve tvrdnje. Pored standardnog etiketiranja „Slobodne Bosne“ kao „islamističke“, spomenuli su navodni udar na Vučića i Porfirija, te Anu Brnabić, ali ni slova o Đilasu.

Upitali smo Bogdanovića kako komentira takvu reakciju medija pod Vučićevom kontrolom, te koji su razlozi zbog kojih nije bilo reakcija ni vlasti ni opozicije u Srbiji na nezapamćen skandal u Leskovcu, kada je po prvi puta u povijesti izviždana himna Švicarske.

-Srbi nažalost nisu naučili najvažniju lekciju koju im je u amanet ostavio veliki švajcarski prijatelji dr. Arčibald Rajs, kroz svoje delo Čujte Srbi, čuvajte se sebe!

U toj svojevrsnoj poslanici srpskom narodu, još u prošlom veku na vreme je upozorio na srpske ološe poput Aleksandra Vučića i njegovih najbližih saradnika, koji su Srbiju doveli do ruba propasti i koji će je sa neverovatnom lakoćom gurnuti u ambis!

Koliko je predsednik Srbije neiskren loš i zao čovek,

i koliko je neodgovoran državnik, govori i činjenica da nije našao za shodno da se javno putem medija obrati građanima Švajcarske i njihovom ambasadoru u Srbiji i  izvini se za sramno ponašanje navijača Srbije u Leskovcu.

Naprotiv, on ćuti i naslađuje se tom kleronacionalističkim  primitivizmom, ponosan što je ceo stadion vređao Konfederaciju Švajcarske, jednu od najiskrenijih prijatelja Srbije, kroz celu njenu istoriju!

Ta salva uvreda Švajcarskoj himni i njenim građanima, koja je dirigovana iz lože stadiona u kojoj su sedeli Aleksandar Vučić i njegov poslušnik Milorad Dodik jeste pravo lice i naličje Srbije.

Kleronacionalističke Srbije, koju podjednako podržavaju i takozvani predstavnici takozvane srpske opozicije na čelu sa Draganom Đilasom, koji se nisu udostojili saopštenja i osude ponašanje navijača Srbije a kamo li da upute izvinjenje građanima Švajcarske!

Sramno da sramnije ne može biti, zaključuje Bogdanović.

(M.I.)