Piše: Senadin LAVIĆ

Šta tjera jednog starog čovjeka, kakav je Darko Tanasković, da iz dana u dan sije mržnju prema Bosni i pokušava poniziti sve što podsjeća na bosansko biće? Koja je to ponerička osnova? Koje je to perverzno ljudsko uneređenje na djelu? Šta je u tome čovjeku? Nije valjda sve zbog tristo evra? Po tekstu!

Iza ovih pitanja, koja nisu znak začuđenosti, nego jednostavnog prezira, stoji spremnost bosanskog bića da se suoči sa zlom koje dugo traje i ne prestaje. Iza toga zla ostao je učinjeni genocid nad bosanskim čovjekom, narodom Bošnjaka, koji je znak da postoje ljudi u čijim glavama se osmislio zločin, ideologija, organizacija, sistem, usmjerenje. Taj uvid u početku može izgledati kao upozorenje na morbidnost, ali zločin genocida nad bosanskim Bošnjacima je racionalno osmišljen događaj, organiziran sistemski i izvršen planski zločin. U tom monstruoznom zločinu inicijativa dolazi od ideologa ili glasnika zla koji izriču ideju o uništenju jedne grupe ljudi. Njihova “velika ideja” izraz je izopačene predstave o drugom i osjećanja vlastite moći. Ona se ubrizgava kroz Crkvu Srbije, medijsku propagandu i obrazovni sistem u “krvotok” naroda, u cjelinu kulture kao matrica na kojoj funkcionira etnička razlika.

Ideolozi genocida su gromobrani cjelokupnog događaja genocida. Oni dogođeni genocid prvi počinju relativizirati, negirati i iznositi “argumente” koji pokazuju da “celi svet mrzi Srblje” koji su ugroženi od islamskih fundamentalista i vatikansko-germanske zavjere.

Već odavno u narativima koje širi primjetljiva je namjera D. Tanaskovića da potpuno otkine Bosance muslimane od tla Bosne, da ih odvoji od vremena Bosne, od prošlosti Bosne i njezinih mitova, događaja, tokova i ljudi, te ih takve desupstancijalizirane i bez tla pod nogama definitivno baci u ponor nestanka. On je suludo opterećen bosanskim bićem pa se u opsesiji koju ne može da kontrolira postavlja u ulogu arbitra u stvarima Bosne. Otuda on tako dosadno-propagandno truni o svim ličnostima današnje i prošle Bosne koje na bilo koji način povraćaju po srbljanskoj konstrukciji – lažnoj slici – prošlosti u koju niko više ne vjeruje, niti je uzima zaozbiljno. Niko više ne pokušava da citira srbljanske statistike od 19. stoljeća na ovamo, niti pokušava pratiti sadržaj koji dolazi iz srbljanske tačke gledanja na stvari. Pa to su puke izmišljotine i gluposti u koje ni sami srpski historičari ne vjeruju. Tanaskoviću je posebno stalo do velikosrpske teze da su Bošnjaci nastali s dolaskom Osmanlija, da su tu prije njih bili Srblji (Sorabi, Servi, Serbi, Srbende, Rišćani, Srbi) koji su, ustvari, uglavnom posrbljeni etnički Vlasi zapadno od Drine.

Tanasković bi tako žarko želio posrbljenje srednjovjekovne Bosne kad bi se to moglo izvesti nekim nadnaravnim trikovima, jer više te podvale ne mogu ući u ozbiljnu nauku i obrazovne institucije. Historija, arheologija, antropologija i genetika danas ruše sve profane srbljanske mitove o slavnom rodu na sve strane Balkana i svijeta. Ali, Tanasković i velikosrpska propaganda će zanemariti nauku i znanstvena istraživanja koja raskrinkavaju srbljanske mitove, zaobići ih po staroj navici, i onda izmisliti vlastite dionice povijesti u kojima su oni glavni likovi i kreatori povijesnih procesa. Ta megalomanijska, mesijanska deluzija i ekscepcionalistička bajka o vlastitoj superiornoj povijesnoj poziciji samo je znak eskapizma dezorijentirane grupe s kojom se povijest bez milosti poigrala. Tanasković bi mogao izmaštati nove antibosanske mitove u međuvremenu i prema njima arbitrirati u bosanskoj povijesti.

Tanasković je nedavno nanišanio glumca Emira Hadžihafizbegovića! Smatra ga izvrsnim glumcem, pučkim orijentirem, nasljednikom te uloge od Avde Sidrana, živom metaforom “dobrog Bošnjanina”. Šta je problem Emira Hadžihafizbegovića, prema D. Tanaskoviću? Njegov nastup u TV emisiji Pressing je “otrovni koktel ideološke, bezobzirne unitarističke tvrdoglavosti i zavodljivo idilična predstava o nekakvom izmaštanom narodu “iznad svakog zla” i niskosti, žrtvi ovih drugih, zlih i nasilnih.” Emirov govor služi da se njime “ispiru mozgovi i osvajaju duše znatnog dela bošnjačkog življa, što onemogućava bilo kakav mentalni, ali i idejni i konceptualni prodor i izlaženje u predele racionalnosti i razboritosti…” Tanaskoviću je najviše zasmetalo otkud ovome vrsnom bosanskom glumcu hrabrost i glas da govori izvan zacrtanog i nezavisno od srbljanske  konstrukcije koja traje kao dominantna “istina” tokom 20. stoljeća.

Tanasković ne dopušta da današnji Bošnjaci imaju bilo kakvu vezu s bosanskim srednjovjekovljem, ali “njegovi Srblji” su tu već odavno, bar 3000 godina! Ako ne i više? On se nikada nije zapitao kakve veze imaju današnji Srbi s vlaškim plemenima u Hercegovini ili Crnoj Gori? On smatra da znatan dio bošnjačkog “življa” – ne naroda – nije još izašao u predjele racionalnosti! Taj “živalj” je i dalje nedefiniran, neoblikovan, iracionalan, stran, neprofiliran i sasvim je idejno i konceptualno na pogrešnom putu. Živi Bosanac ne bi nikako smio misliti o Bosni, njezinoj prošlosti i budućnosti. Ne bi smio biti drčan, tvrdoglav i uporan oko Bosne. Trebao bi već jednom nestati s lica zemlje da se srbljanska patologija proširi.

Tanasković bi trebao nekada napisati tekst o srpskom generalu Zdravku Tolimiru koji je umro u haškom zatvoru, a koji je osuđen za genocid u Žepi. Ali, Tanasković je obuhvaćen skotomizacijom i nemoguće je da u njegovu svijest prodre neki sadržaj koji je za njegov ego neprihvatljiv. Tanasković je pod plaštom skotomizacije i eskapistički odbija racionalno posmatrati činjenice kao neki nedozreli arivist, skorojević bez manira. Tanasković bi zabranio bilo kakvu promjenu ustava i administrativne organizacije Bosne koja je rezultat ratnih osvajanja Miloševićevog režima, štaviše, mora ostati status quo do nove prilike srpskog oružja. On je na društvenoj sceni čuvar i akter gluhog baruta kao metafore rata pri čemu je društveno-povijesni prostor našeg života totalno razoren u eksploziji mržnje koja je pomutila vid i ljudsku umjerenost, pa se djelovanje pojavljuje kao tajno, prikriveno, gotovo nevidljivo ubijanje izvan ratnog sukoba. Djelovanje u gluhom barutu je vođeno ubilačkim nagonom i njegovim zadovoljenjem. Ubijanje se događa u “tihom krajoliku” izvan grmljavine topova ili mirno bez eksplozije kao u nekom tekstu!

Bilo bi lijepo i moralno kada bi Tanasković na isti način pristupio govorima Vučića, Dodika, Kecmanovića, Šešelja i drugih zvijezda srbijanske nacionalističke scene. Mogao bi na njima vježbati analizu javnog govora, psihoanalizu, poneričku diktaturu srpskih voždova, mesijanski kompleks malih balkanskih političara, kritiku historijskih činjenica i izvora, identitetna pitanja srpstva, odnos iracionalnog s racionalnom formom, nelogičnosti brbljanja, uticaj ludila na politiku u dobu tranzicije, komparaciju genetskih struktura i mnoštvo drugih zanimljivih pitanja. Ali to se neće desiti! Tužno je i psihopatološki simptomatično da stari čovjek piše pamflete protiv drugih ljudi i njihovih kolektiviteta, a ne vidi sebe i svoj “nebeski kolektivitet” bar od 1990-ih godina. Taj smrad postapokaliptičkog i posthumanističkog naricanja u nemoralnoj formi širi se prostorom Balkana kao znak teške i opasne bolesti Velikosrpstva. Valjda su Srbi kao narod zaslužili da žive slobodno i izvan ove ludačke matrice velikog “srpskog sveta”.

S druge strane Drine, štaviše, nikada Bosna nije bila Srbija i neće ni biti. Poljem se širi miris ljiljana…

Bosna je bosanska!