Paković u intrevjuu govori o težini ovog rediteljskog zadatka, odgovoru sredine u Srbiji na opis najvećeg zločina u Evropi poslije Drugog svjetskog rata te nijemim posmatračima, koji postoje i 26 godina nakon počinjenog genocida.

Poruka predstave je da postoji društveni sloj koji uvijek ostaje netaknut, a koji svojim neodgovornim ponašanjem proizvodi podlogu za masovne krvne delikte, za masovne zločine kakvi su počinjeni u BiH, na Kosovu, u Hrvatskoj... od 1991. do 1995.

“To su ljudi koji su podstrekivali taj zločin, koji su inspirisali sve to svojom nacionalističkom retorikom, predstavljali su kulturnu elitu tog doba, osamdesetih godina, tokom režima Slobodana Miloševića, i koji su i dan-danas, pripadaju intelektualnoj eliti, najugledniji među uglednicima. Oni su u međuvremenu, 26 godina od genocida u Srebrenici, stvorili svoj podmladak. Riječ je o inspiratorima zločina, o onima koji nastavljaju istu politiku, istu retoriku i nastavljaju stvarati mogućnosti za iste takve zločine u budućnosti”, objašnjava Paković i upozorava: “Ako se s njima ne raskrsti, ako se ne pojmi ko je najveći zlikovac, da su ti duhovnici zločina, intelektualni inspiratori zločina, da je njihov govor, njihov jezik krvaviji od ruku ubica i ako to se ne shvati – nama će se ponoviti zločini sličnih razmjera”.