Prije 50 godina 1972. objavljen je roman Danila Kiša "Peščanik". Roman je objavljen u izdanju "Prosvete" iz Beograda. Drugo izdanje romana objavljeno je 1975. godine. Nastao poslije dva rana piščeva romana, „Mansarde“ i „Psalma 44“, kao i romana "Bašta, pepeo", kao središnjeg člana piščeve porodične trilogije, „Peščanik“ zaokružuje porodični ciklus koji je Danilo Kiš sa sebi svojstvenom ironijom nazivao i porodični cirkus, podsjeća izdavačka kuća "Arhipelag", koja već desetak godina objavljuje nova izdanja "Peščanika".

„Peščanik“ je jedna od ključnih knjiga Danila Kiša. O ovom romanu napisan je veliki broj studija i eseja na različitim jezicima. To je jedna od Kišovih knjiga o kojoj se najviše pisalo u književnoj kritici. To je i jedna od najprevođenijih Kišovih knjiga. Prvi prevod "Peščanika" objavljen je 1974. na mađarskom jeziku, u izdanju "Foruma" iz Novog Sada i "Evrope" iz Budimpešte, da bi potom uslijedili prevodi na albanski, u izdanju "Rilindije" iz Prištine, poljski, francuski, švedski, rumunski, njemački, španski, holandski, engleski, italijanski, hebrejski, japanski, grčki, finski, bugarski, slovenački, ruski i kineski jezik. Roman je doživio više izdanja na engleskom, francuskom, njemačkom, španskom, mađarskom i poljskom jeziku.

Kišov „Peščanik“ je velika saga moderne književnosti o potrazi za ocem i vlastitim identitetom. Jezgro romana pisanog osobenim romanesknim postupkom u kome se smjenjuju poglavlja u formi „istražnog postupka“ jeste očevo pismo nastalo 5. aprila 1942. godine, prije odvođenja oca u nacistički logor:

„U 'Ranim jadima' taj svet je viđen očima deteta; u romanu 'Bašta, pepeo' pogled se širi kroz pripovedačev pogled; u 'Peščaniku' obojica nestaju i pripovedanje teži ka gotovo božanskoj objektivnosti. Iako zasnovane na doživljenom, te knjige su prepune dokumentarnih elemenata. Poslednja, 'Peščanik', u celini je egzegeza jednog autentičnog očevog pisma, datiranog 5. aprila 1942". Tako je Danilo Kiš video nastanak i karakter svog slavnog romana.

„Peščanik“ zaokružuje tematske linije Kišove porodične trilogije nastajući iz autentičnog nukleusa plaćenog najskupljim ličnim iskustvom.

„Pišem jednu antropološku knjigu: na osnovu jedne ljudske kosti, kao da je u pitanju kost kakvog dinosaurusa ili tiranosaurusa, pokušavam da rekonstruišem izgled cele te životinje, da svaku kost stavim na svoje mesto, da kosti obložim mesom, da učinim da kroz meso počne kolati krv, da dozovem njen glas (te životinje), njen urlik, da ispitam predele kroz koje se ta životinja, tiranosaurus ili Homo sapiens, kretala, šta je s kime govorila, gde je i s kim je spavala, šta je sanjala, kakvi su bili klimatski uslovi u vreme njenog postojanja. Ta kost je jedno pismo koje nosi datum 5.4.1942“, govorio je Kiš.

Potekao iz tako intimno dragocjenog dokumenta koji u magiji priče oživljava nastali svijet i nestale ljude, "Peščanik" je knjiga prelaza od pripovijedanja porodične epohe u koje se umiješala istorija prema dokumentarnoj prozi Kišove novelističke trilogije u kojoj su istorijski i društveni procesi dugog trajanja izašli u prvi plan. Utemeljen u pismu iz logora, kao posljednjem sačuvanom tragu postojanja čovjeka u istoriji i, u isti čas, nestanka čovjeka pred udarcima svirepe istorije, ovaj roman proističe iz "gorkog taloga iskustva" po kome će biti zapamćen 20. vijek.

Kao i druge knjige Danila Kiša, i ovo je knjiga sa sudbinom. Za "Peščanik" Kiš je 1972. dobio NIN-ovu nagradu za roman godine. Pet godina kasnije, tokom polemike oko "Grobnice za Borisa Davidoviča", on je protestno vratio NIN-ovu nagradu, jer je tadašnja redakcija ovog nedjeljnika objavila nekoliko optužujućih napada na Kišovu novelističku knjigu i njegov umjetnički postupak.