Na vanrednoj sjednici Vlade Srbije, održanoj 4. aprila, prisustvovali su i predsjednik Aleksandar Vučić, predsjednica Narodne skupštine Ana Brnabić, te predstavnici sigurnosnog sektora, vojske i policije i direktori javnih preduzeća. Poslije sjednice je saopćeno da će “Srbija narednih nedjelja krenuti u ofanzivu za odbranu nacionalnih interesa“: “Predsednik Srbije Aleksandar Vučić za dve nedelje putuje u Njujork gde će pokušati da spreči u Ujedinjenim nacijama donošenje rezolucije o genocidu u Srebrenici“. Vučić je Vladu pozvao da se “bore“.

Piše: Dženana Karup Druško

Srbija od početka rata u Bosni i Hercegovini do danas tvrdi da nije učestvovala u sukobima i počinjenim zločinima, što i Vučić svako malo ponavlja kao i da on “poštuje“ teritorijalni integritet i suverenitet BiH, no vanredna sjednica Vlade Srbije u proširenom sastavu s prva dva čovjeka države (Vučić i Brnabić), vojskom i policijom i javnim preduzećima (bitnim za logistiku kako se već jednom pokazalo upravo Srebrenici, https://detektor.ba/2021/07/06/odgovornost-kompanija-za-genocid-nikada-nije-ispitivana/), te najavljena ofanziva za odbranu nacionalnih interesa upućuju da, ili se osjećaju odgovornim za počinjeni genocid u Srebrenici, ili Republiku Srpsku smatraju dijelom Srbije.

Vučić u panici

Ili oboje. Šta bi drugo mogli zaključiti članovi Generalne skupštine kad Vučić dođe u UN i počne lobirati protiv rezolucije za genocid u Srebrenici koji se desio u drugoj državi? I za čije interese: Srbije, čime najdirektnije priznaje odgovornost za počinjeni genocid, ili Republike Srpske čija je vojska i policija pred Međunarodnim sudom pravde presuđena kao glavni krivac za počinjeni genocid, a Srbija jer ga nije spriječila, uz sve presude MKSJ o počinjenom genocidu u Srebrenici?

Mediji i zvaničnici u Srbiji i RS-u danima ponavljaju i kako su rezolucije nebitne, neobavezujuće, no ako je to tako čemu onda drama i Vučićeve panične poruke da će nakon toga uslijediti tužbe protiv Srbije i zahtjevi za ukidanjem Republike Srpske?

Kako im ovoga puta ne može pomoći Rusija, jer u Generalnoj skupštini nema veta, Vučić ide lično i planira ostati “šest, sedam, osam dana“ kako bi razgovarao sa što više predstavnika “naročito afričkih zemalja“ koje su “nam prijatelji“. Od ranije je poznato da Srbija, zloupotrebljavajući naslijeđe bivše Jugoslavije, pokušava da oživi pokret nesvrstanih i sebe proglašavajući nesvrstanom, iako sve više i međunarodnih izvještaja i izjava zvaničnika jasno upućuje da je Srbija ruski pijun na Balkanu. Što Vučić nije ni krio potpisivanjem brojnih sporazuma s Kremljom i organiziranjem spektakularnog dočeka za Putina u Beogradu.

No, uslijed sve većih pritiska Zapada Vučić i sebe i Srbiju izlaže kako bi zaštitio Milorada Dodika i Republiku Srpsku (što je jača jedinstvena srpska politika u regionu jači su i Vučić i Dodika i zato se sve češće zajedno pojavljuju, a zbog toga je najavljen i Vaskršnji sabor o “važnim srpskim pitanjima“ i, kako je Dodik rekao, jedinstvenoj srpskoj državi).

Cvijanovićka prijeti sukobima

Upravo je najavljena rezolucija o genocidu u Srebrenici pokazala da Banja Luka i Beograd, kao i devedesetih udruženo i koordinirano djeluju i danas, s tim da se ipak zna gdje je “prestonica“. Isti dan kad je u Beogradu održana vanredna sjednica u “ofanzivu“ je krenula i Željka Cvijanović, član Predsjedništva BiH, koja je uputila pismo svim šefovima misija država članica UN, generalnom sekretaru UN Antoniju Guterresu i predsjedniku Generalne skupštine Dennisu Francisu.

U pismu je kao glavnu metu naciljala Zlatka Lagumdžiju, koji je po njoj najodgovorniji za najavljenu rezoluciju, a koji je pokrenuo cijeli postupak “bez odgovarajućeg ovlaštenja“ zbog čega, kako navodi, njegovo “jednostrano djelovanje ne samo da podriva ustavni okvir BiH, nego izaziva zabrinutost u pogledu legitimiteta i reprezentativnosti dotične rezolucije“.

 Cvijanovićka naglašava da će “ova rezolucija, ako bude usvojena, dovesti do podrivanja dugotrajnog poratnog procesa zacjeljivanja BiH. Njeno usvajanje izazvalo bi unutrašnje sukobe u BiH i ozbiljno ugrozilo međunacionalno pomirenje, koje je od presudnog značaja za budućnost BiH. Postoji rizik da bi se ponovo rasplamsala tenzije i zaustavio napredak postignut ka miru i stabilnosti u regionu.“

Zanimljivo je kako upravo Cvijanovićka genocid u Srebrenici koristi da prijeti “unutrašnjim sukobima u BiH“ i tvrdi da će to ugroziti “pomirenje“ i mir i stabilnost u regionu. Očito odlično poznaje stavove zapadnih zvaničnika koji su zarad mira, sigurnosti, pomirenja i budućnosti BiH godinama zatvarali oči pred presudama međunarodnih sudova o genocidu ali i drugim teškim zločinima koje su tokom rata u BiH počinile srpske snage i što je detaljno utvrđeno i presuđeno u Haagu. Za pokušaj ovakvog manipuliranja i klasične zamjene teza, Cvijanovićka je nesumnjivo uporište našla i u zaključku Vijeća za implementaciju mira (PIC), donesenom u vrijeme kad se odlučivalo da li će BiH pokrenuti reviziju pred Međunarodnim sudom pravde u presudi (tužbi) protiv Srbije. Podsjetimo, po tom zaključku PIC je smatrao da bi pokretanje revizije dovelo do narušavanja mira i sigurnosti u regionu.

Žigosanje Srba

Beogradske Novosti su 1. aprila “ekskluzivno“ objavile šta piše u rezoluciji koju u UN-u “bosanski muslimani spremaju sa zapadom“ u naslovu upozoravajući na “Žigosanje Srba u sedam tačaka“. U tekstu pišu da se u prijedlogu rezolucije “poziva ceo svet da se svaki 11. jul obeležava kao 'Međunarodni dan sećanja na genocod u Srebrenici 1995. godine“, kao i da se “bez rezerve osuđuje“ svako negiranje genocida u Srebrenici. Od država se traži da razviju programe o Srebrenici kao i da osude svako “veličanje lica koja su osuđena za ratne zločine protiv čovječnosti i genocid“.

Čime se spisak značajno proširuje i na brojne druge zločine počinjene u BiH tokom rata, što je možda i više od samog genocida (koji svake godine cio svijet obilježava dolaskom u Srebrenicu i protiv toga niko ništa više ne može, pogotovo uz presude UN-ovih sudova) izazvalo paniku u Banja Luci i Beogradu jer to ponovo, nakon dugo godina, ponovo otvara kompletnu priču o ratu u BiH i počinjenim zločinima protiv čovječnosti i genocida s ciljem stvaranja velike Srbije.

Potvrđuje to panika u Beogradu i Banja Luci, odnosno brojni napisi u beogradskim medijima u kojima se tvrdi da je cilj rezolucije “demontaža Republike Srpske i stvaranje uslova za zahtijevanje ratne odštete od Beograda“, što uostalom tvrdi i “predsednik Vučić“.

S obzirom na njihovu dobru informiranost treba vjerovati da znaju o čemu pišu, jer bi ovo možda bio i najjednostavniji način za rješavanje Republike Srpske i Srbije koji su, uz podršku Rusije, postali ozbiljan faktor nestabilnosti. Čemu je dosta doprinijelo ignoriranje presuda međunarodnih sudova.

Tek početak…

Implicintno je da su predlagači rezolucije o genocidu u Srebrenici Njemačka i Ruanda, dok su sponzori, po Al Jazeerinom novinaru Ivici Puljiću, “Sjedinjene Američke države, Čile, Novi Zeland, Malezija, Jordan, Turska, Slovenija, Albanija, Francuska, Italija, Irska, Lihtenštajn, Bosna i Hercegovina, Nizozemska, Finska. I to je tek početak”.

U svom stilu, Milorad Dodik je poručio da bi “deklaracija o Srebrenici“ promijenila sve odnose u BiH, ponavljajući svoju staru prijetnju kako će to “Srpsku samo još bliže dovesti do statusa samostalnosti“, ali i decidno poručujući “genocida nije bilo“ (što, naravno niti jednog tužitelja u BiH nije potaklo na akciju). Zanimljivo je da je na istu stranu u Generalnoj skupštini strpao zemlje Evropske unije, SAD i arapsko-muslimanske zemlje, nasuprot Rusije i Kine čiju podršku, kako Dodik kaže, imaju u Vijeću sigurnost UN-a gdje su sličnu rezoluciju (predlagač bila Velika Britanija) uspjeli zaustaviti upravo njihovom podrškom.

U svemu ovome i Vučić i Dodik zaboravljaju da je genocid pravosnažno presuđen u sudovima UN-a u Haagu i da to nikakav veto ne može izbrisati. Osim presuda za genocid i zločine protiv čovječnosti izrečenih političko-vojno-policijskom rukovodstvu Republike Srpske, u Haagu je presuđen i prvi čovjek Državne bezbednosti Srbije i njegov prvi suradnik jer su organizirali, opremali, plaćali, obučavali… i slali u Bosnu i Hercegovinu jedinice DB-a MUP-a Srbije koje su činile zločine.

 Ukratko, i sa rezolucijom i bez rezolucije u Bosni i Hercegovini se pripremaju tužbe protiv Srbije, zahvaljujući haškoj dokumentaciji i presudama, a vojna industrija Srbije kojom se ovih dana Vučić i Dodik hvale, mogla bi vrlo brzo bez ikakvih naknada svoju proizvodnju početi izvoziti u BiH i to kao – ratnu odštetu.