Iako ga u Srbiji glorificiraju, dižu mu spomenike, historija se ne može tek tako prepraviti. 

Mihailović Dragoljub (zvan Draža), srpski general i političar (Ivanjica kraj Čačka, 27. IV. 1893 – Beograd, 17. VII. 1946) bio je pukovnik vojske Kraljevine Jugoslavije. Nije priznao kapitulaciju jugoslavenske vojske u aprilu1941. pa se povukao na Ravnu goru (zapadna Srbija), gdje je postao organizator i komandant četničkih jedinica, zbog čega ga je jugoslavenska vlada u emigraciji priznala kao komandanta svoje (ustaničke) vojske u domovini, piše Hrvatska enciklopedija LZ Miroslav Krleža.

Godine 1941. bio je promaknut u čin generala, a 1942. imenovan ministrom vojske.

Međutim, od jeseni 1941. otvoreno je sarađivao s Nijemcima i njihovim saveznicima; sukobljavao se s partizanima. Njegovi su sljedbenici počinili brojne zločine nad političkim neistomišljenicima i protivnicima, a na području BiH i Hrvatske provodili etničko čišćenje nesrpskog naroda, što je kulminiralo gencodiom nad bosanskim muslimanima.

Zbog toga je 1943. izgubio podršku Saveznika, a 1944. njegove jedinice razbili su partizani. On se spasio bijegom u istočnu Bosnu. Ondje se krio do 1946., kada je uhvaćen. Na javnome procesu pred Vojnim sudom u Beogradu osuđen je kao ratni zločinac na smrt i strijeljan. 

Sad je izronio i video u kojem se vidi dio suđenja: 

Antifašistički vijesnik piše: 

"Draža Mihailović se, poput mnogih drugih pripadnika poraženih paravojnih formacija u tadašnjoj Jugoslaviji, nadao skorom početku trećeg svjetskog rata, odnosno podršci zapadnih saveznika novom gerilskom, ovaj put antikomunističkom pokretu pod njegovim vodstvom. Upravo zbog toga je njegovo hvatanje postalo jednim od prioritetnih zadataka nove jugoslavenske službe sigurnosti OZNA-e, odnosno predmetom jedne od najopsežnijih i najbolje organiziranih obavještajnih operacija u historiji bivše Jugoslavije.

Operaciji, koju je vodio Slobodan Penezić Krcun, je bitno pridonijelo zarobljavanje Nikole Kalabića, bivšeg komandanta Gorske garde i bliskog Mihailovićevog prijatelja. Kalabić je pristao sarađivati s OZNA-om tako što će stupiti u kontakt s Mihailovićem i pod izlikom navodnog susreta s predstavnicima angloameričkih obavještajnih službi ga predati OZNA-inim agentima.

13. 3. 1946. Mihailović je uhvaćen u selu Repuševići, a istog dana u najvećoj tajnosti prebačen u zgradu OZNA-e Srbije u Beogradu. 24.3. 1946. je tadašnji šef OZNA-e Aleksandar Ranković objavio vijest o njegovom hvatanju", piše Vijesnik i nastavlja: 

"Suđenje Draži Mihailoviću i ostalim kolaboracionistima za izdaju i ratne zločine trajalo je od 10. 6. do 15. 7. 1946. godine. Proces je vođen pred Vrhovnim sudom Federativne Narodne Republike Jugoslavije u Beogradu."

Glavni dokazi protiv Mihailovića bili su originalni dokumenti iz zapljenjene četničke arhive, kao i iz okupatorskih arhiva. Tokom suđenja, Mihailović je priznao da su njegovi komandanti surađivali sa okupatorom, ali se branio da su to činili na svoju ruku.

Sud je iz mnogobrojnih pismenih dokumenata, originalnih depeša i izveštaja četničkih komandanata, utvrdio da su komandanti izvršavali Mihailovićeva naređenja, a ne da su radili na svoju ruku ili mimo njegove volje. Na osnovu originalnih depeša utvrđeno je da je general Mihailović naređivao komandantima da vrše ratne zločine, ubijanje zarobljenih partizana, paljenje, pljačku, uništavanje civilnog stanovništva itd.

Strijeljan je zajedno s još osam najviših četničkih oficira 17.7. u Lisičjem Potoku. Mjesto gdje je pokopan ni do dana današnjeg nije poznato.

Tijekom raspada SFRJ i ratova 1990-ih, Mihailovićeva ideologija antikomunizma, velikosrpstva i etničkog čišćenja postala je jako rasprostranjena. Draži se dižu spomenici, a dospio je i na ikone pravoslavne crkve. Godine 2015. je presudom Višeg suda u Beogradu službeno službeno rehabilitiran.