Muratović je iza sebe ostavio impresivnu akademsku i političku karijeru, a ponajviše će ostati upamćen kao bivši državni premijer te kao šef diplomatije RBiH.

Hasan Muratović rođen je 1940. Bio je rektor i dugogodišnji profesor Ekonomskog i Elektrotehničkog fakulteta Univerziteta u Sarajevu, ministar u vladama za vrijeme rata u Bosni i Hercegovini i prvi poslijeratni premijer Vlade Republike Bosne i Hercegovine, ambasador Bosne i Hercegovine u Hrvatskoj, član i potpredsjednik Parlamentarne skupštine Vijeća Evrope u Strazburu.

Muratović je diplomirao 1964. na Fakultetu za strojništvo Univerziteta u Ljubljani, gdje je stekao zvanje dipl. ing. mašinstva. Magistrirao je organizacijske nauke na Univerzitetu u Sarajevu 1972, a doktorirao na Univerzitetu u Beogradu 1981. na temi: “Strategija i organizacija istrživanja i razvoja velikih poslovnih sistema”.

Akademsku karijeru započeo je 1974. kao asistent na Mašinskom fakultetu u Sarajevu. Nakon odbranjene doktorske teze 1982. izabran je u zvanje docenta na Elektrotehničkom fakultetu u Sarajevu, a kasnije i u zvanje vanrednog, odnosno redovnog profesora na predmetima Teorija sistema i Analiza informacionih sistema, koje je predavao neprekidno do 2004. godine, kada je izabran za rektora Univerziteta u Sarajevu.

Istovremeno je od 1989. godine predavao predmete Menadžment i Organizacija na Ekonomskom fakultetu Univerziteta u Sarajevu. Na istom fakultetu je bio jedan od osnivača i dugogodišnji rukovodilac Katedre za menadžment i organizaciju. Za rektora Univerziteta u Sarajevu je izabran 2004. godine. Kao rektor, inicirao je i organizirao reformu sistema visokog obrazovanja na bazi bolonjskog procesa.

Muratović je objavio četiri knjige kao samostalni autor, a koautor je šest knjiga. Objavio je više od 120 stručnih i naučnih radova u časopisima i na naučnim i stručnim skupovima. Bio je rukovodilac četiri naučnoistraživačka projekta. Njegove knjige i publicirani radovi su iz područja razvoja, strategije i organizacije poduzeća, kriznog menadžmenta, unapređenja poslovanja i vještina pregovaranja.

Po završetku studija, zaposlio se u Fabrici motora Sarajevo, gdje je radio prvo kao konstruktor u istraživanju i razvoju.

U junu 1992. godine imenovan je za ministra u prvoj Vladi Republike Bosne i Hercegovine. Bio je ministar u vladama za vrijeme rata u Bosni i Hercegovini u različitim resorima, najduže kao ministar bez portfelja i predsjednik državnog Komiteta za odnose sa UNPROFOR-om i međunarodnim organizacijama.

U memoarima međunarodnih dužnosnika u BiH u toku rata opisan je kao vrlo vješt, hrabar i tvrd pregovarač.

Nakon Dejtonskog sporazuma, čijem je potpisivanju u Parizu prisustvovao, postao je prvi poslijeratni premijer.

Kao premijer, s Vladom i ekspertima Svjetske banke, izradio je prvi plan obnove BiH, ispregovarao odnose sa Pariskim i Londonskim klubom kreditora i realizirao donatorske konferencije sa međunarodnom zajednicom, koje su rezultirale sa 5,1 milijardom američkih dolara za hitnu obnovu, piše Crna-hronika.info.

Bio je guverner RBiH u Svjetskoj banci za period od 1996. do 1998.

Nakon izbora 1996. godine, imenovan je za ministra ekonomskih odnosa i vanjske trgovine, a zatim je 1998. podnio ostavku i imenovan je za ambasadora u Hrvatskoj. Za unapređenje odnosa između BiH i Hrvatske 2002. odlikovan je od predsjednika Hrvatske.

Nakon izbora 2002., bio je zastupnik u Parlamentarnoj skupštini Bosne i Hercegovine i u Parlamentarnoj skupštini Vijeća Evrope u Strasbourgu, u kojoj je bio i potpredsjednik. Kao potpredsjednik, predsjedavao je zasjedanjima Skupštine Vijeća Evrope. Sa političkih funkcija se povukao izborom za rektora Univerziteta u Sarajevu 2004.

Dobitnik je velikog broja priznanja i nagrada različitih naziva i od različitih institucija. Dobitnik je Šestoaprilske nagrade Grada Sarajeva (1990), Ordena Reda kneza Trpimira Republike Hrvatske (2002), Povelje Univerziteta u Sarajevu (1990 i 2002), Zlatne značke Famos, Plakete (Pape) loannes Paulus PP.II (1997), plaketa i zahvalnica velikog broja poduzeća, sportskih, obrazovnih i kulturnih društava i organizacija.